یه مامان که نمیخواد فقط مامان باشه

این متن دومین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

زکات علم، نشر آن است. هر

وبلاگ می تواند پایگاهی برای نشر علم و دانش باشد. بهره برداری علمی از وبلاگ ها نقش بسزایی در تولید محتوای مفید فارسی در اینترنت خواهد داشت. انتشار جزوات و متون درسی، یافته های تحقیقی و مقالات علمی از جمله کاربردهای علمی قابل تصور برای ,بلاگ ها است.

همچنین

وبلاگ نویسی یکی از موثرترین شیوه های نوین اطلاع رسانی است و در جهان کم نیستند وبلاگ هایی که با رسانه های رسمی خبری رقابت می کنند. در بعد کسب و کار نیز، روز به روز بر تعداد شرکت هایی که اطلاع رسانی محصولات، خدمات و رویدادهای خود را از طریق

بلاگ انجام می دهند افزوده می شود.

این متن اولین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار، تا به یکی تجربه اندوختن، با دگری تجربه بردن به کار!

اگر همه ما تجربیات مفید خود را در اختیار دیگران قرار دهیم همه خواهند توانست با انتخاب ها و تصمیم های درست تر، استفاده بهتری از وقت و عمر خود داشته باشند.

همچنین گاهی هدف از نوشتن ترویج نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده یا ابراز احساسات و عواطف اوست. برخی هم انتشار نظرات خود را فرصتی برای نقد و ارزیابی آن می دانند. البته بدیهی است کسانی که دیدگاه های خود را در قالب هنر بیان می کنند، تاثیر بیشتری بر محیط پیرامون خود می گذارند.

دو سال پیش بود که تو اینستاگرام با کولبر ها آشنا شدم و چقدر برایم تصورشون تلخ بود. هی عکس ها را بالا پایین میکردم و بعد مسافت و سنگینی بار بر دوش را تخمین میزدم اما نمیدونم چرا اون موقع اصلا تو ذهنم تصوری از سن کولبرها نیومد، یعنی لابد خیلی عمیق بهشون فکر نکردم وگرنه اگر یه ذره عمیق تر به قضیه نگاه کرده بودم متوجه میشدم که اینها از همون سن پایین کولبر میشوند یعنی اصلا کلبر دنیا میآیند وگرنه که اگر تو بزرگسالی بخواهند کولبر بشوند که نمی تونند یعنی توان و طاقتش را ندارند نوزادی کولبر زاده، کودکی کولبر، جوانی کولبر، پیری کولبر، کولبر مرده 

طرف پشت شیشه ی ماشینش نوشته عشق من رضا»

چند حالت متصوره:

۱) ماشین مال یه خانمه و خب عشقش اسمش رضاست.

۲) راننده مرد هست و‌خب عشقش یه مرد دیگه هست.

۳) راننده اسم بچه اش رضاست و خب عاشق بچه اش هست نه مامان یا بابای بچه اش؛)

بنظرتون احتمال کدوم بیشتره؟:))

دیروز موفق شدم بخش دوم پروژه را بفرستم، البته که احتمال زیاد داره مجبور بشم باز روش کار کنم اما خب به هر حال یه بخش عمده اش انجام شد و به معنای واقعی کلمه باری از روی دوشم برداشته شد، به هر حال کاری بود که قبول کرده بودم و تعهد داشتم. هرچند که هنوز تموم نشده و مونده تا بره برای داوری و بعد از اون هم هنوز مقاله اش مونده. روزیکه استاد پایان نامه ام بهم زنگ زد و پیشنهاد این پروژه راداد تو درمانگاه بودم و پسری سه ماه و نیمه ام بغلم بود، استاد فکر میکرد من پسری دو ساله ام را دارم که موقع دفاع پایان نامه باردار بودم و گفت حالا فکرهات را بکن و اگر موافق بودی بگو ، اما بقدری این مدت بعد از دفاع پایان نامه در مدت دو سال و نیم دو تا بارداری و زایمان و بچه داری و دردسرهای بارداری و زیاد بود که همون موقع فکر کردم باید این کار را قبول کنم، همین شد که همون لحظه گفتم استاد فکر کردن نمی خواد، هستم :))

الان پسری ده ماهه شده و داداشش دو سال و ده ماه و آبجی شون نصفی از کلاس چهارم را تموم کرده و هنوز پروژه نهایی نشده :)) البته همون موقع استارت کار زده نشد چون یه سری کارهای درون سازمانی خودشون طولانی شد.

خوب من مدلم اینطوریه که خودم را میندازم تو دل کار و با هر ضرب و زوری هست ادامه اش میدهم و خودم را میکشونم. خیلی وقتها خسته میشم و خیلی وقتها خودم را شماتت میکنم که مثلا چرا فلان وقت که فرصت بیشتری داشتم فلان کار را انجام ندادم اما هیچ وقت نشده فکر کنم ایکاش اصلا این کار را قبول نمی کردم. این هم از کرگدن بودن منه:))

داشتم تو فایل های پروژه دنبال یه مطلبی میگشتم که بگنجونم تومتن پروژه که با یه فایلی برخورد کردم که نمیدونم از کجا آورده بودم چون مقاله نبود و فارسی بود. احتمالا قبلا تو سرچ ها باهش برخورد کرده بودم و چون برام جالب بوده سیو کرده بودم که سر فرصت بخونم و بعدا چون لازمم نشده بود کلا فراموش شده بود. تو قسمتی از مطلب نوشته بود برخی والدین ترجیح میدهند به جای جایگزینی جنین در رحم مادر، در محیط آزمایشگاهی جنین رشد یابد تا علاوه بر اینکه مادر از مشکلات دوران بارداری خلاص شود، محیطی امن تر و قابل کنترل تر برای رشد جنین باشد و در ادامه گفته بود در این شرایط فضا برای ایجاد تغییرات ژنتیکی فراهم تر هست و میتوان علاوه بر اصلاح برخی مسایل ژنتیکی، برخی ویژگی های روحی، اخلاقی، هوشی و فیزیکی جنین را تغییر یا ارتقا داد. یعنی یه جورایی والدین بچه ی دلخواهشون را سفارش میدهند! قبلا هم این مطلب را شنیده بودم اما این موضوع بقدری جنبه های مختلف داره که آدم هر چند وقت یکبار که بهش فکر کنه  با توجه به شرایط روحی و اطلاعاتی که بمرور کسب کرده، هر دفعه از نو کلی وحشت میکنه

یه چیزی بگم! من هنوز سریال فرندز را ندیدم البته دروغ نگم شاید پارسال دو سه قسمتش را دیدم، اون هم با هدف زبان آموزی که دیدم با این هدف نه از دیدن سریال دارم لذت میبرم و نه اون انتظارم از زبان آموزی را برآورده میکنه و این بود که کنار گذاشته شد 

اما نمیدونم چرا همیشه فکر میکنم این هم جز کارهای انجام نداده ام هست که باید انجام بدهم! 

الان پسری ها نشسته اند وسط هال و دارند با این بلوک های ریز چوبی خونه سازی میکنند البته که بزرگه هدفمند ‌و‌ کوچیکه فقط به هم میریزه؛)) جز مواقع خوشبختی من

بعد از انتشار پست بعدی، یه دو روزی فرصت داشتم که برای یه آزمونی بخونم آزمون جمعه بود، شبش تا سه نصف شب بیدار بودم و میخوندم و صبح شش و نیم بیدار شدم و با ماشین رفتم حوزه ی امتحانی؛ خوب بود نسبتا امتحان، البته منظورم این نیست که من قبول میشما:)) چون من که نمیدونم بقیه چطور دادن، تازه مرحله دوم و گزینش هم داره اما در مجموع راضی بودم، سر امتحان گیج نمیزدم.

مامانم از شبش اومده بود خونه مون یعنی دیروزش خونه مون بود که بهش گفتم شب بمون که فردا صبح میخوام برم آزمون خونه مون باشی:) تا برگشتم ساعت نزدیک یازده بود. از شنبه هم تا امروز که سه شنبه هست عملا نه درسی خوندم و نه مقاله ای کار کردم:( یه جورایی خستگی و کسالت این دوره تو تنم مونده  و تو این چند روزه هیچ کاری نکردم فقط با استاد کامنتی صحبت کردم و در مورد پلن مقاله حرف زدیم. دیشب به آقای شوهر گفتم باید تکلیف نگه داشتن بچه ها را معلوم کنیم اینطور که نمیشه من هروقت دقیقه نود میشه بگم چند روز نصف روز مامانم بیاد پیش بچه ها اصلا بساطی داریم ها، اول مهر بردمشون مهد که یه دو ساعت باباشون اومده بود اونجا تا من برم جایی کار اداری داشتم خلاصه گریه بچه ها را دیده بودید و گفت خودش نصف روز خالی میکنه و چیششون میمونه تا الان که ده دی ماه هست! این اولین روز هست!!! دیشب گفت باشه، نصف روز خوبه؟ دیگه شاکی شدم گفتم یعنی چی چهار ماهه من رو اینطوری میکشونی؟ هر وقت هم میگم میگی نصف روز کافیه؟ از فردا. خلاصه اینکه الان تو کتابخونه نشستم و آقای شوهر با پسرها خونه هست و من و دختری هم اومدیم کتابخونه. دیگه تصمیم دارم کوتاه نیام و مرتب هر روز این نصف روز را پی اش را بگیرم و خلاصه با آرامش بیشتری بتونم به کارهام برسم.

یه ثبت اظهارنامه داشتم که یه مدتیه دستم بود والبته هر دفعه یه جایی اش گیر داشت که اون را الان تو کتابخونه ثبت نهایی زدم. ثبت علامت تجاری هست در واقع، که برای موکلم انجام دادم امیدوارم علامتشون ثبت بشه، یه دو ماهی طول میکشه تا تکلیفش معلوم بشه اما خب فعلا این قسمتش که دست من بود انجام شد و یه فایل تو ذهنم بسته شد.

باید زودتر دور و برم را خلوت کنم و این برنامه ی زبان خوندن را اجرایی کنم :( شاخ غول زندگی من

الان هم این را انتشار بزنم میخوام بشینم سر مقاله و استارت اون را بزنم.

داره از نوشتن اینجا خوشم میآد:))

باز هم اومدم کتابخونه:)) برنامه ام اینه امروز استارت زبان را بزنم، میخواستم معلم بگیرم با یه نفر صحبت هم کردم اما نهایتا گفتش آیلتس کار میکنه و خب من نظرم روی تافل هست خلاصه فعلا گرفتن معلم منتفی شد هرچند من عموما میتونم خودخوان پیش برم اما حقیقتش بدم نمیآد این سری با معلم سرعت بیشتری به این پروسه ی زبان خوندن بدهم که اون هم فعلا نشد!

با دختری اومدیم کتابخونه و قبل از اینکه بیاییم تو سالن مطالعه با هم رفتیم بین قفسه ها و کتاب انتخاب کردیم، چند وقت پیش بابام گفته بود براش کتاب بذارم که بخونه ، کتاب بادبادک باز و کتاب عطر سنبل بوی کاج (اسمش همین بود؟ نویسنده ی فیروزه جزایری دوما) را بهش دادم که با هر دو حسابی حال کرده بود و گفت با بادبادک باز گریه کرده:( آهان یه کتاب هم رضا کیانیان داره به اسم این مردم نازنین یا یه چیزی شبیه این؟ اون هم بهش داده بودم که گفت خوشش نیومده و حس کرده خیلی نگاه از بالا به پایینی داشته آهان میگفتم خلاصه فکر کردم برا بابام ایندفعه از کتابخونه یه کتابی انتخاب کنم، خیلی سخته انتخاب کتاب برای بابا:)) حتی سختتر از انتخاب کتاب برای بچه هام یهوویی تو قفسه ی کتابها کتاب آبنبات هل دار را دیدم که قبلا تو پست های وبلاگ های دوستان خونده بودم در موردش، سریع همون را انتخاب کردم، صفحه ی اول را خوندم از کلام طنزش خیلی خوشم اومد، گفتم برای این روزهای خاکستری همین خوبه بلکم بشوره ببره

 این دو روز که سردار سلیمانی مورد اصابت حمله تروریستی قرار گرفته تو فضای مجازی بین مردم نظرها خیلی متفاوته. من فکر میکنم حمله ی تروریستی و خشونت فی ذاته بد هست و تو این قسمتش سوای اینکه مورد هدف چه شخصی باشه یا توسط چه شخصی صورت گرفته باشه این کار نادرسته.

با شرمندگی باید بگم اونقدرها برام حس غرور ملی باقی نمونده، اصلا اینطور نیست که فکر کنم با اینکار از طرف یه کشور دیگه مورد تحقیر قرار گرفته ام و بخاطر میهنم ناراحت بشم،  یعنی حقیتش را بگم اینقدر رفتارهای این نظا م باهامون اهانت آمیز و تحقیرآمیز بوده که دیگه بر جنازه ی غرورم اشک هام را ریخته ام و درست حسابی خاکش کردم  همون موقعی که بدون اینکه مردم را آدم حساب کنند یه شبه نر خ بنز ین را افزایش دادند و بعدش هم روی مردم اسلحه کشیدند و ده روز اینتر نت را قطع کردند اون روزها اینقدر حس حقارت داشتم که الان تعجب میکنم از این حجم غرور ملی مردم! خوشبحال سران که همچین مردمی داریم. من میترسم از اینهمه حجم خشونت و انتقامجویی که بین مردم رواج یافته:(

کتاب آب نبات هل دار را که دیروز از کتابخونه گرفته بودم، از همون دیشب شروع کردم به خوندن و امروز صبح تموم شد:) اصلا قرار نبود این را خودم بخونم گرفته بودم بدهم بابام بخونه که جذبم کرد و یه جورایی فکر کردم یه شبانه روز وقتم را بگیره بهتر از اینه که اینهم بره گوشه ی ذهنم:)

کتاب با لهجه ی بجنوردی نوشته شده، یادم نیاد آیا قبلا کتاب دیگه ای خونده ام که اینطور با لهجه نوشته شده باشد، من یه دوست صمیمی بجنوری دارم که هر وقت میآیند تهران برا ما و مامانم اینا زحمت میکشه و از همین آبنبات ها سوغاتی میآره، اوایل من با اصرار بهش میگفتم ما به اینها میگیم شکرپنیر:)) این دوستم هم کلی تعجب میکرد از این اسم ولی خدایی هنوز هم بنظرم شکر پنیر بیشتر بهش بیاد خیلی دوست دارم تو این چند روز زنگش بزنم و باهم صحبت کنیم و بهش در مورد این کتاب بگم اما حقیقتش از یه چیزی حس خوبی نمیگیرم:( این دوستم چندتا خواهرند و یه برادر داشته اند که میره جبهه و شهید میشه و چون بخشی از فضای این کتاب هم تو همین مایه است یه جورایی میترسم غصه بخوره اما یه چیزی بگم طرز نگارش کتاب خیلی هنرمندانه هست یعنی نویسنده هدفش نوشتن کتاب طنز بوده و الحق موفق بوده و یه جاهایی که بخاطر موقعیت ها غصه ام میگرفت و یا حتی تا میاومد چند قطره ای اشک از چشمم بیاد سریع یه تیکه بامزه میگفت و خنده ام میگرفت، یعنی حتی در فاصله ی دو خط شما اول بغضت میگرفت و تا میاومد اشکت دربیاد یهو یه تیکه ی تر و تمیز خنده دار میگفت و سریع حال و هوات عوض میشد:)) به قول دخترم صبح میگه مامان تو داری میخندی یا گریه یکنی؟ آخه من کتاب میخونم اصلا خودم را سانسور نمیکنم، راحت بنا به شرایط میخندم و گریه میکنم. اون جو اوایل جنگ را هم خوب بیان کرده بود و تا حدی میشد اون دسته بندی آدمها را فهمید و از اونطرف واقعا اون حس همراهی و همکاری مردم با هم، اون حالتی که واقعا آدمها نسبت به هم بی تفاوت نبودند . خلاصه با اینکه بیش از چهارصد صفحه هست اما کتاب خوش خوانی هست. 

واقعا ما ملت عجیبی هستیم چند ساله با یه حس خوشایندی میگیم جنگ را بردیم به بیرون مرزها! یعنی، چه همه بچه و زن و مرد سوریه ای کشته شدند که مثلا ما امنیت داشته باشیم!!! حالا من که اصلا این استدلال را قبول ندارم که برای امنیت ما همچین کاری کرده باشند اما اونهایی که با یه خیال راحت و قیافه ی تشکرآمیز این حرف را میزنند، واقعا متوجه شدند این امنیتشون به چه قیمتیه؟ یه بار هم خجالت نکشیدیم از خودمون:(

فقط دلم میسوزه از اون همه زور زدن ها برای انتخابات و متقاعد کردن مردم که ذره ذره باید تغییرات ایجاد بشه و اینکه شعور بیاد جای شور!

من یکی اگر میدونستم قراره اینطوری بشه عمرا یک لحظه اون زحمت ها را به خودم هموار نمیکردم! بیست ساله که حداقل من یکی خودم را الاف این روشنفکربازی ها کردم!

من کلا آدمی نیستم که وقتی مشکلی پیش بیاد بشینم به تسلیم شدن، یعنی عموما مدلم اینطوریه که پنج دقیقه غصه میخورم بعدش میگم خوب حالا باید چکار کنم؟ اما این چند روزه فقط غصه خوردم و دیگه یه موقع هایی حریف اشکهام نشدم. دیروز برای اولین بار یهو دیدم دارم نفرین میکنم! منی که اصلا تا حالا زبانم به نفرین باز نشده بود اصلا انگار میترسیدم از نفرین کردن، انگار تا الان خجالت میکشیدم از نفرین کردن، انگار نفرین کردن بهم نشون میده طرف چقدر بیچاره و مستاصل شده است!!! اما واقعیت اینه من این روزها یه آدم بیچاره ی مستأصلی هستم که هییییییچ کاری از دستم برنمیآد بجز اینکه نفرین بر زبانم جاری شده:( 

نمیشه که هم اینها ما را بزنند هم ترامپ! پس عدالت خدا کجا رفته؟ از اونجاییکه هنوز به عدالت خدا ایمان دارم، بنابراین باید مطمین باشم که موشک های ترامپ نباید به یه دونه غیرنظامی بخوره. اینها که تکلیف ملت را معلوم کرده اند و از هیچی نمیگذرند! دست به دامن عدالت خود خدا شده ام:( 

+ هر چی بگیم تف سر بالاست

این مدت خیلی حس های مختلفی را تجربه کردم، ناامیدی، درد، غصه، تنفر، ترس، بیچارگی و استیصال و دچار یه حس رکود شدم. هفته ی گذشته عملا شاید به یک پنجم برنامه ریزی هام هم نرسیدم اصلا دلم نمیخواست خودم را از مود غم و غصه در بیارم. من کلا از اون دسته آدمیهایی نیستم که مثلا عکس های پروفایلشون را به مناسبتهای مختلف عوض میکنند یادم نمیآد عکس پروفایل را شاید شش هفت ماهی میشد که گذاشته بودم و تغییری نکرده بود اما هفته ی گذشته بقدری این بغض و درد در تک تک سلول های بدنم زیاد بود که یهو  چشمم افتاد به پروفایلم و در لحظه فکر کردم دلم میخواد برای همیشه سیاه باشه :( پروفایل تلگرام و واتساپ را سیاه کردم و اصلا دلم هم نمیخواد تغییرش بدهم:( حالا مثلا قبلا میدیدم مردمی که عزیزی از دست میدهند خیلی عزا را طولانی میکنند و یا بنر میزنند و همیشه نسبت به این کار حس بدی داشته ام اما الان خودم دوست دارم غصه ام را عیان کنم:(

روزهای دوگانه ی خیلی بدی هست . تازه من دو تا بچه ی کوچیک دارم که واقعا هر لحظه عشق و زنده گی را با خودشون به زندگی ام تزریق میکنند و دخترم که قشنگ الان روحیه های تینیجری را داره نشون میده و اون هم کلی فراز و فرودهای روحی داره و عملا من را دنبال خودش میکشونه اما با وجود همه ی اینها باز هم زور غم زیاده یه حس سرخوردگی عمیق دارم از اینهمه سالی که فکر میکردیم داریم تغییری ایجاد میکنیم و واقعیت اینه که هیییییچ کاری نکرده ایم به یه انفعال رسیدم، به یه بی حسی، به یه حس سِر شدن دارم فکر میکنم باید این حجم ناامیدی و یأس را بزنم کنار . این ذره ذره شخصیت له شده و داغون را باید جمع کنم باید ققنوس وار از خاکسترم سر بلند کنم

یکماه پیش فایل پروژه را فرستادم برای استاد، قرار بود کامنت های خودش را بذاره و بعد فایل را بفرسته برای خانم دکتر که ایشون هم کاملش کنه و بخشی که مربوط به تخصصش هست را بذاره. چند روز پیش نهایتا به استاد پیام دادم که استاد تغییرات را انجام دادید فایل را بفرستید که من موارد شکلی و . را هم نهایی کنم. اونوقت تازه میگه از خانم دکتر پیگیر بشوید که فایلشون را ارسال کنند! خب من تا اون موقع فکر میکردم استاد کامنت های خودش را گذاشته روی فایل، تا اینکه زنگ زدم خانم دکتر و گفتند میشه دوباره برام ایمیل کنی!؟ پیام دادم به استاد و گفتم شما میفرستید یا من؟ میگه شما بفرست، پس تا حالا چکار میکردند؟ میخواستم جواب بدهم همون کاری که شما میکردی! تازه این استاد مثلا استادی هست که تو چند تا دانشگاه تاپ مملکت درس میده! نمیگم استاد بدی هست، نه. اما حرفم پویایی اساتید هست و جو غالب بر فضای پژوهشی!

- از اون برف آبان ماه تا این برف آخر دیماه، یه مشت درد و غم و بغض بهمون اضافه شده:( 

- امروز یه کلیپ از مجموعه سخنرانی های تد گوش میدادم، دختری که در۱۳ سالگی از کره شمالی فرار کرده بود، حرفهاش یه جاهایی خیلی تکان دهنده بود. میگفت شما وقتی دلسوزی میکنی یا حس همدردی داری که آن را آموخته باشی و انسان‌ها فی ذاته این حس‌های والای انسانی را ندارند و اینکه اگر شما هیچ وقت آزاد نبوده باشی اصلا نمیتونی همچین مفهومی را تصور کنی! حالا پس چرا این و خواهرش فرار کرده بودند؟ دنبال یه کاسه برنج و فرار از گرسنگی! میگفت اونجا اصلا مفهوم عشق رمانتیک وجود نداره شما فقط یک عشق میشناسی اون هم عشق به رهبر! میگفت همیشه به ما میگفتن رهبر بخاطر ما گرسنگی میکشه و ما همیشه غصه ی اون را میخوردیم و من بعد از فرار وقتی دیگران بهم گفتند رهبر تو عکس ها از همه چاق تر هست متوجه شدم اون چاقه!!! یعنی تبلیغات جلوی چشم‌هایم را گرفته بوده ! و در آخر گفت اگر برای حقوق بشر ماهایی که بیرون از کره ی شمالی هستیم هیچ کاری نکنیم، اونهایی که اون داخل هستند اصلا متوجه نیستند در بند هستند و آزادی چه مفهومی داره. هیچ وقت اینطور به این قضیه نگاه نکرده بودم اینکه یه سری مفاهیم اگر برای ما بدیهی شده بخاطر آموختن اونهاست وگرنه فی ذاته بلد نبوده ایم! این خیلی معنی اش وحشتناکه! یعنی میشه خیلی مفاهیم فاشیستی را با یه زر ورق شیک خوشگلش کرد و به خورد مردم داد! حالا این زر ورق میتونه دین و مذهب باشه! حفاظت از مام وطن باشه! حفاظت از خون شهدا باشد! اعتقاد به اینکه ما خوب تریم و یا بر حق هستیم! اینطوری میشه که به خودمون میآییم و میبینیم انگار یه عده ای عصبانی اند و دارند داد میزنن که چرا فلان گروه سرکار هستند و ما نمیریم سر کار که ما هم مثل اونها بگیم خوب حالا نوبت ماست و شماها باید ماست هاتون را کیسه کنید! اینجاست که واقعا باید خرد جمعی در راس امور باشد و مدام نظرات مختلف همدیگه را تعدیل کنند و عملا مردم وامدار هیچ گروه یا حزبی نباشند.

- دیشب یکی از دوستانی که خیلی وقت بود از هم‌ خبر نداشتیم، با نگرانی پیام داده بود که چرا پروفایلت سیاهه؟ بهش گفتم اصلا دل و دماغ ندارم عوض کنم:( امروز دیگه گفتم بردارم عکس قبلی را بذارم. 

- تصمیم دارم یه پرستار بیارم برای بچه ها، البته هدفم اینه خودم خونه باشم و در واقع کمکی باشه که بتونم بشینم سرکارها و برنامه های خودم. هنوز کسی را نیافته ام فقط چند جا سپردم.

- چقدر هوا این چند روز خاکستری و سرده، اما عملا برف چشمگیری نبارید.

- نمیدونم با اومدن پرستار به خونه کارهامون چطور پیش بره و یا بچه ها چطور با حضورش کنار بیایند؟ دخترم که بزرگه و نصف روز را مدرسه است اما پسرها! هر دو تاییشون خیلی وابسته هستن:( مگر اینکه پرستاری باشه که ذاتا اهل بازی با بچه ها باشه که در اون صورت بچه ها را جذب کنه. اصلا هیچ ذهنیتی ندارم اما چاره ای هم ندارم، باید برم تو موقعیت تا ببینم چی میشه؟! 

- چه روزهای یخ و خاکستری ای هست این روزها؛( برای اینکه بشه گذروند رو آورده ام به دوستانم و دید و بازدید. پنجشنبه جمعه هفته پیش یه دوستی اومد خونه مون و شبش هم رفتیم مهمونی، سه شنبه رفتم خونه ی دوستی ‌‌چند ساعتی حرف زدیم، پنحشنبه هم باز برا ناهار رفتم خونه ی یه دوست دیگه و شب هم مهمانی فامیلی. حقیقتا با این روابط دوستانه دارم خودم را میکشونم، از نظر روانی خیلی خسته ام و از همه بدتر این بلاتکلیفی ام که نه میتونم با مهد خودم و بچه ها را هماهنگ کنم و نه حضور پرستار. چاره ای نیست باید دست بکار بشم تا ببینم نهایتا نتیجه  چی میشه؟ 

من تصمیمم این بود که پرستار بگیرم برای هشت ساعت در روز، از طرفی دیگه دنبال این بودم که در دایره ی آشناها جستجو کنم. یه پرستاری قبلا برای برادرزاده هام میرفت که بنظرم خانم خوبی میاومد یعنی مهم‌ترین نکته اش جدیتش بود و اینکه بلد بود با بچه بازی کنه! باهاش تماس گرفتم و‌چون بچه ی خودش مدرسه میرفت و ظهر میاومد گفت نمیتونه تمام وقت بیاد، من هم همون لحظه با خودم فکر کردم شاید همین نیمه وقت برا من هم بهتر باشه تا بچه هام به حضور پرستار عادت کنند. این بود که همون موقع تو مکالمه بهش پیشنهاد نیمه وقت تا ظهر را دادم و قرار شد فکرهاش را بکنه الان با هم صحبت کردیم و قرار شد انشاالله از شنبه بیاد، از هشت صبح تا دوازده و نیم:) برای شروع بنظرم خوبه! البته که میدونم شاید هفته ی اول مجبور باشم خودم پیششون بشینم تا بچه ها عادت کنند. آهان فقط یه نکته که گفت احتمالا تا آخر اردیبهشت بیاد به یسری دلایل شخصی، که اون را هم من قبول کردم یعنی فکر کردم تا اون موقع ببینیم چه کاره ایم:)) خلاصه با سیستم توکل به خدا پیش بریم:)) 

+ هر موقع میخوام یه کار ریسکی طور انجام بدهم میگم با سیستم توکل بر خدا:)) یکبار به یه دوستی گفتم با این سیستم برو‌‌جلو! گفت این سیستم به تو خوب ساخته:)))) 

چند وقته قرار‌ دختری را ببرم استخر، خلاصه چهارشنبه که بدلیل شهادت استخرها تعطیل بود! اصلا باور نمیکردم! اونوقت فکر کن یه را رییس سازمان ورزشی بولینگ و بیلیارد و فلان کرده اند(سمت اداری اش را دقیق نمیدونم اما تو مایه های ریاست بود)، خب ذهنیت این مدلی غالبه:( خلاصه چهارشنبه کنسل شد و برا پنجشنبه گفتم برادرزاده ام را هم ببرم که اخوی گفت بذار فردا جمعه من بلیط هم دارم، شب مهمونی بودیم و قرار بود برادرزاده بیاد خونه ی ما بخوابه که امروز صبح ببرمشون استخر، که اونجا تردید ویروس کرونا مطرح شد، البته من گفتم عموما شخص مریض که نمیاد استخر و اصلا استخر نرفتن جز موارد پیشگیری نیست! و حقیقتا جرأت نداشتم به دختری بگم کنسل! طفلک خیلی وقته میگه و خودم هم دوست داشتم برویم، نهایتا با تغییر برنامه موافقت کرد با این توصیف که ایشون رفتن خونه ی دایی شون و دیشب اونجا خوابید:) تا کی بشه برنامه ی استخر را عملی کنیم.

امروز میخوام خونه را مرتب کنم که فردا پرستار اومد، خونه مون تر و تمیز باشه؛) 

پسر بزرگه هنوز خوابه و کوچیکه سه ساعته بیداره:( 

خیلی دوست دارم یه روز بساط جوجه ردیف کنم و یه جمعه ظهر دو تا از دوستان را با خانواده شون پارک جنگلی دعوت کنم، هر کدومشون یه بچه دارند که تقریبا همسال پسر بزرگه هستند. انشاالله بشه تو همین بهمن ماه، اصلا هواشناسی را ببینم اگر هوا مساعد بود برای جمعه ی آتی، انشاالله. چون جمعه ی بعدی اش هم انشاالله تولد پسرا باشه:) 

برم پسر بزرگه را بیدار کنم تا جیشش در نرفته:(

پنج صبحه و بیدار شدم. با اینکه ذهنم درگیر برنامه ریزی هست اما برای فرار از برنامه ریختن هی میرم تو شبکه های اجتماعی:( خب تو این خوندن ها یه چیزایی به ذهن آدم خطور میکنه:) 

میدونید من خیلی وقتها به این فکر میکنم که چرا وضعیت ما تی نمیخوره؟ چرا اوضاع کشورمون اینقدر بد هست؟ همه مون از ضعف مدیریتی و اقتصادی و ی و‌حتی علیرغم ادعای حضرات ضعف نظامی! مینالیم، پس چرا هیچی هیچ جا درست نمیشه؟ 

میدونید چون تغییر سخته! چون تغییر باید در همه ی سطوح جامعه و بین همه ی مردم باشه. به این نتیجه رسیدم تا وقتیکه ما هنوز مرده هامون و مراسم تسلیت گویی اشان را به این جماعت میسپاریم، وضعیت ما همینطور باقی خواهد ماند:( ما مانده ها، ما بازماندگان تا این حد جسارت نداریم، مراسم وداع عزیزانمان را فارغ از اراجیف اینهایی برپا کنیم که هیچ کدوم به هیچی قبولشون نداریم! بنظرم وقتی میشه به تغییر امیدوار بود که در همه ی اموراتمون به اینها نههههه!!! بگیم. اتفاقا همین مسایل جزیی!

+اول سرحال بودم اما الان ذهنم بین خواب و بیداریه! نمیدونم منظورم را درست رسوندم؟

امروز هم دوباره بچه ها را گذاشتم خونه و اومدم کتابخونه. یعنی دومین روزیی که بچه ها با پرستار تنها میمانند البته در حد دوساعت. دیروز پسر بزرگه خیلی خوب کنار اومد و قشنگ خداحافظی کرد، تردید داشتم چون مامانم خونه مون بود اینقدر خوب کنار اومده باشه، اما امروز هم گوش شیطون کر خیلی خوب با قضیه کنار اومد، تا دم در اومد و بوس فرستاد و بای بای کرد اما کوچیکه به محض اینکه دید شال و پالتو پوشیدم شروع کرد به نق نق کردن اما خب دیگه من اومدم.

انشاالله از هفته ی دیگه تمام تایمی که پرستار خونه هست من بیام کتابخونه:)

امروز چهارمین روزی هست که پرستار اومد خونه. خب این چند روز را خونه بودم تا بچه ها به حضورش عادت کنند و البته هر روز یه یک ساعتی به کارهای خودم رسیدم اما بقیه ی زمان را تو خونه میپلکیدم و خونه زندگی را سامون میدادم و کارهای خونه را میکردم. اون یکساعتی را که میشستم پای لپ تاپ پسر بزرگه میاومد مینشست پیش من! گهگاهی حرفی و سوالی میکرد و بقیه اش را با اسباب بازی خودش مشغول میشد. امروز مامانم اومد خونه مون، از قبل تصمیم داشتم امروز یه ساعت از خونه بیام بیرون با اومدن مامانم نظرم برگشت اما باز فکر کردم بیام کتابخونه، تا ساعت یازده خونه بودم و ساعت یازده لباس پوشیدم و اومدم بیرون. با تردید به پسر بزرگه گفتم من میرم بیرون کار دارم و تو پیش خاله باش! برخلاف تصورم با لبخند گفت باشه:) حالا نمیدونم چون مامانم خونه بود اینقدر خوب برخورد کرد یا واقعا اینقدر خوب پذیرفته؟ تازه اومد دم در برام بوس فرستاد و خدافظ گفت و در را هم اون بست:))
فردا که با پرستار با هم باشند معلوم میشه، چکاره ایم؟ اما تصمیم دارم اگر هم گریه کرد بیام بیرون اما همین ساعتای یازده که تا ظهر خیلی طولانی نشه.

این چند روز تازه فهمیدم این دوسال اخیر چقدررررررر من خسته میشدم! یعنی همینکه با آرامش ناهاری گذاشتم و راحت خونه را تمیز کردم و نباید بین این کارها دو تا بچه را ضبط و ربط کنم کلی احساس سبک بودن کارها را کردم:) تازه کلی کارهای عقب مونده ی خونه را گذاشتم همین چند ساعت که پرستار بچه ها را نگه میداشت و یک ساعت هم کارهای لپ تاپی را انجام دادم. اما همون تقریبا سه ساعت که با فراغ بال کارهای خونه را میکردم و مدام یه بچه بغلم نبود کلی مزززه داد:) حقیقتش قبلا خیلی بهم میگفتن یه پرستار بگیر حتی اگر خودت خونه ای اما نمیدونم چرا فکر میکردم باید با هر ضرب و زوری خودم همه ی کارها را بکنم؟ علاوه بر اینکه من الان پرستار گرفتم قرار نیست باز کارم را سبک کنم بلکه عملا میخوام تو اون تایم برنامه های کاری را رسیدگی کنم و باز کار خونه میمونه برای عصر که پرستار نیست و من با سه تا بچه اونوقت خونه ام! فقط این چند روز مزه ی زندگی سبکتر یادم اومد:)) همینجا در مورد همسر یه توضیح بدهم، انصافا شوهر من برای بچه ها بابای خیلی خوبه و براشون خوووب وقت میذاره اما در مورد من و کارهای خونه تا کارد به استخون نرسه فکر نمیکنه باید کاری بکنه خخخ حالا من هم از اون زن هایی نیستم که همه اش تمیز کنن و خونه مرتب باشه ها! نه بابا!!! اون که نمیکنه، من هم فقط در حد ضرورت و اینکه خونه حداقل های نظافت را داشته باشه:) خلاصه در و تخته با هم جور شدیم:0

آهاااان راستی کتاب آئورا را تعریفش را شنیده بودم و دوست داشتم بخونم، تو سامانه کتابخانه نگاه کرده بودم و دیدم این کتابخونه که من میام داره، اون را هم امانت گرفتم:) یه کتاب کوچیک نود صفحه ای هست.

صبح ناهار قیمه گذاشتم، ده دقیقه دیگه برم خونه که ناهار بخوریم:)

هی میخوام بیام بگم آیدای وبلاگ پیاده رو لینک کتابش به اسم "دکتر برایان از دودکش بالا میرود" را گذاشته تو وبلاگش، میتونید دانلود کنید و بخونید و البته که لذتش را ببرید. نمیدونم چطور لینک بذارم و حقیقتش نمیخوام وقت بذارم ور برم ببینم چه جوری لینک میذارند. اگر خواستید کتاب را بخونید از وبلاگ خودش مستقیم بیرید:))

خیلی وقت پیشتر ها یه دوستی بهم گفت شخصیت افسانه در کتاب مردی به نام اوه خیلی شبیه شخصیت منه:)) از اون موقع فایل پی دی اف را گذاشتم تو گوشی، در بین اون چند تایی کتاب دیگه هم خوندم اما این هنوز نصفه مونده. اون را هم بخونم ببینم شخصیت افسانه چطوریه؟ فعلا اونجایی رسیدم که بچه سوم را حامله است و اسباب کشی کرده اند به همسایگی اوه.

الان تو کتابخونه ام، شارژ لپتاپ رفت روی اخطار، اومدم شارژر بزنم دو تا پریز نزدیک این میزه که یکی اش را یه خانمی زده، بهم گفت من بکشم؟ گفتم نه یه پریز دیگه هم هست. زدم و دیدم انگاری اون پریز خرابه بهش آروم گفتم انگار اون خرابه من برا شما را بکشم بعد جابجا میکنیم. دقیقا همینقدر کلمه! و فوق العاده ارام ! بعد فکر کنید صدای نچ نچ یه دختره میآد!!! که یعنی چرا صدای حرف میآد؟ واقعا نمیفهمم! خب بابا پانزده ثانیه صبر کن! بعدش یعنی اینقدر شما حواست پرته؟ حالا مثلا من بخوام بیشتر از این رعایت کنم دقیقا باید چکار کنم؟

به خودم سه دقیقه وقت دادم بنویسیم و هر جا تموم شد وقتم انتشار را بزنم!

صبح بلند شدم و از شب قبل تصمیم داشتم قبل از هشت بیام کتابخونه. رفتم دستشویی دیدم اینقدر دستشویی کثیفه که دیگه والله از روی پرستار هم خجالت میکشم خخخ گفتم جهنم بشورش! کلی  شستم با تاید و سفیدکننده و جرم گیر. مثل نو شد ( یا ابوالفضل دختره اومده میگه میشه یه کم آرومتر بزنی!!! منظورش دکمه های کیبورده :0 )

میگفتم اون را شستم و  بدو اومدم رفتم حموم بعدش مرغ را گذاشتم رو گاز و کف آشپزخونه تمیز شد و هزار بار پسری ها را بغل کردم و هزار بار با دختری حرف زدم . نهایتا خونه را سپردم به پرستار و به دختری گفتم تا ظهر خونه را جارو برقی بکشند  و دختری هزار پانصد بار غررررر زد :0

پسر کوچیکه از دیروز یه کم سرماخورده بود و دیشب نیمه شبی بیدار شدم از ناآرامی اش یعنی کلا نتونستم بخوابم، دیدم داغه دیگه تب سنج نگذاشتم و قطره ی استامنفون بهش دادم و‌ شکر خدا خوابید. صبح ساعت هشت بیدار شدیم که بیست و دو بهمن بود و تعطیل. همینکه از پنجره چشمم به بیرون و درخت کاج جلوی پنجره افتاد دیدم پر از برف شده؛) اصلا دیشب اونقدر هوا سرد نبود که بخواد همچین برفی بیاد! بعد از ناهار سریع جمع کردیم که تا هوا گرمه بریم برف بازی، آماده کردن سه تا بچه و لباس گرم پوشوندن و وسایل ضروری احتمالی را جمع کردن کلی انرژی از آدم میگیره و یه فلاکس چایی برداشتم و از همه دیرتر رفتم پایین. رفتیم ابتدای جاده ی لشکرک، خوب بود مردم هم نسبتا زیاد اومده بودند و بساط لبو و آش و بلال و . براه بود. خیلی نتونستیم بمونیم هوا سرد بود و حقیقتا با دو تا بچه ی یکساله و سه ساله که کوچیکه سرماخورده باشه  اصلا کار راحت و به صلاحی نبود. پسری که خوابش برده بود اول من تو ماشین بودم اما بعد از یه ربع شوهرم اومد که بچه را بگیره و من بروم پیش دختر و‌پسری؛)) یک ربع هم بودم و برگشتیم تو ماشین. بچه ها هنوز دوست داشتند بمونند اما پسر کوچیکه بی حوصله بود، اول قرار شد برویم جلوتر یه جا بایستیم چایی بخوریم که پسر کوچیکه استفراغ کرد، تمیزکاری کردیم و من گفتم  نه دیگه نمیشه با این وضع با بچه تو ماشین نشست، اینطور بود که فلاکس چایی دست نخورده برگشت خونه. رسیدیم خونه دیگه  پسرکوچیکه هم الحمدلله حالش خوب شد. البته فردا صبح وقت دکتر براش گرفتم.

زنگ زدم به بابام احوالپرسی، میگه کجایید بیایید اینجا!  براش تعریف کردم چه ها کردیم، میگه واقعا خیلی همت دارید با چند تا بچه! تو این هوای سرد!!! میگم بابا گیر بچه ی زبون نفهم نیفتادی؛))) بابام میگه: برا خودت پپسی باز کن(یعنی خودت را تحویل بگیر) منظور من این بود که ما خیلی بچه های خوبی بودیم؛)) که بابام هم سریع نکته اش را گرفت  ، بعد میگه خدا رو شکررررر بچه هات خوبند، خودتون هم خوبید؛))

- میگم این‌ جاده ی لشکرک و تلو خیلی قشنگه ها! انشاالله اواخر اسفند و اوایل بهار وقت بذاریم بریم طبیعت گردی 

صبح رفتم تشییع جنازه ی یکی از اقوام که البته بیشتر از اینکه از اقوام باشه با دو تا از دختراش دوست صمیمی هستم، الان داشتم تلگرامم را بالا پایین میکردم که دیدم عکس باباش را گذاشته پروفایل، رفتم چت های هفته ی پیش را خوندم، هفته ی پیش تازه خبردار شده بودم باباش مریض شده و بیمارستانه که پیام دادم احوالپرسی و بعدش زنگ زدم صحبت کردیم، طفلکی ها چقدر دل بسته بودند به نتیجه ی روند درمان، چقدر بغضم گرفت از اونهمه امید و دعا و . که بیفایده بوده. نمیدونم در مورد مسایل اینطوری چندان آدم امیدواری نیستم که دعا و نذر و نیاز جواب بده، به این نتیجه رسیدم دعا و نذر فقط سپری کردن دوران انتظار را برامون راحتتر میکنه وگرنه قرار نیست در نتیجه تاثیری بذاره. 

+ امروز روز زن هست، اصلا از این تاریخ ها و مناسبت های تقویمی خوشم نمیاد. تو تاریخ میلادی نامگذاری روزها با فلسفه ی اینه که حق و حقوق صاحبان اون روز بهتر و بیشتر بشه! تو مملکت ما همه چیز لوس و لوث شده:( 

1_ پریروز تولد یکسالگی پسر کوچیکه بود:) میخواستم بیام یه چیزی بنویسم براش که نشد. هفته ی دیگه هم تولد سه سالگی پسر بزرگه هست:) برای پس فردا شب، پنجشنبه شب، مهمون دعوت کردم انشاالله جشن تولد پسرا را بگیریم:))

2_ هر شب که میخوام بخوابم میگم فردا صبح هشت صبح بیام کتابخونه اما باز صبح که میشه اینقدر کارهای ریز ریز هست که تا بجنبم و به اینها برسم باز میشه نه و نیم که کتابخونه ام:( باید جدی بگیرم این یک ساعت و نیم صبح را.

3_ دارم برای تافل میخونم یعنی هدفم اینه برای تافل بخونم اما الان یه سری فایل های وکب و لیسنینگ را دارم میخونم و یه جزوه ی گرامر اعلایی. اگر برسم اینها را تا آخر اسفند تموم کنم خیلی عالی میشه که هزار بار بعیده! خیلی کند پیش میرم و کلا اوضاع خیلی داغونه به داغونیه وقتی که آدم شروع به خوندن میکنه و میبینه واااای چقدر بلد نبودن هاش زیاده! همون اندازه اوضاعم داغونه و حالم خرابه:(

4_ جمعه هم انتخاباته که حتما رای نمیدهم. یه پیامی دیدم تو فضای مجازی، که علاوه بر اینکه رای نمیدهید تو اون روز حدالامکان از خانه هامون خارج هم نشویم که شهر ها به شدت خلوت باشه. یه جورایی با این کار موافقم چون تو کشوری که هر وقت مردمش اعتراض داشته باشند به ضرب گلوله خفه میشوند شاید برای نشان دادن اعتراض بهترین کار همان در خانه ماندن باشد.

خب تولد پسری ها هم گرفتیم، خدا رو شکر خوب بود.

از چالش های این روزهام اینه که چطوری میشه حس حسادت را در بچه مون کنترل و مهار کنیم و بهش آموزش بدهیم که چطور با این حسش مواجه بشه! دختری ده ساله ام تو اینجور مواقع خیلی حرکت‌های از سر حسودی داره! البته الان فکر کردم مثلا تولد مهمونی برویم جایی اکی هست، اما نسبت به این پسری ها دیشب به وضوح حسادت کرد اون هم وقتی کادوهاشون را باز کرد، تازه من که اصلا نبودم تو باز کردم کادوهاشون، داشتم کیک میبریدم اما تا کادوها باز شد و کیک هم بریده شد بعدش دیدم با بغض رفت تو اتاقش:(

و باز هم باید بگم که واقعا واقعا بمراتب خدمات و سرویس هایی که به دختری میدهیم اکر بیشتر از پسرها نباشه، کمتر نیست. اگر دوستان فایل یا مطلبی داشتید در مورد آموزش کنترل حس حسادت، لطفا معرفی کنید

پریشب تا دوازده تو آشپزخونه بودم که کارهای ناهار فردا را بکنم که صبح ساعت هشت برم کتابخونه، تا کارها تموم شد و اومدم بخوابم گوشی را دست گرفتم و دیدم ای بابا برای دو روز مدارس و کتابخونه ها تعطیل شده! امروز هم که زمزمه اش هست تا آخر هفته تعطیله و یه پیام تو کانال مدرسه دیدم انگار احتمال تعطیلی مدارس تا شانزدهم فروردین بود که دیگه لینک را باز نکردم و اصل مطلب را نخوندم.

این روزها بخاطر این تعطیلی ها بالاجبار تو خونه هستم و نمیشه رفت کتابخونه. دیروز یه سری کار ثبت صورتجلسه و تنظیم کارهای شرکتی داشتم که انجام دادم و بعد از ظهر هم اونقدر ها نتونستم درس بخونم:( باید یه برنامه جدی بذارم و هر جور شده خودم را مقید کنم مقدار ساعت تعیین شده را حتما حتما درس بخونم اما واقعیت اینه اینقدر موضوعات و مسایل ریز و درشت هست که هی مانع میشوند و اگر اون تایم را از دست بدهم انگار دیگه بعدا برام جبرانش غیرممکن میشه:((

در مورد ترس و اضطراب و ندونم کاری مثلا مسئولین در مورد کرونا هیچی نمینویسم که کمتر اذیت بشم.

دختری تحت تاثیر کارتن دختر کفشدوزکی عاشق فرانسه شده البته یادم نیست شاید قبل از اون هم حرفش را میزد، نمیدونم، خلاصه چند وقتی هست با برنامه ی دولینگو روزی یه ربع زبان فرانسه میخونه و برای من بیشتر از یادگیری زبان فرانسه برام مهمه پشتکار و دنبال کردن برنامه هاش را یاد بگیره. هر وقت میام سر لپتاپ که قبل از من سر لپ تاپ بوده، میبینم تو گوگل یه مطلبی در مورد فرانسه و پاریس و برج ایفل و . سرچ کرده و صفحه اش بازه یا مطلبی را سیو کرده است:))

یکی دو هفته  پیش داشتیم میرفتیم جایی که پسری از تو ماشین یکی از این دکل های برق را دید و با هیجان خواهرش را صدا زد و گفت برج ایفل:)))

دارم کتاب دختری از ایران را میخونم، زندگینامه ی ستّاره فرمانفرماییان هست، فایل پی دی اف رایگانش در اینترنت هست. به اونجایی رسیدم که در اسفند 1324 برای رفتن به آمریکا با خانواده اش خداحافظی میکنه . یعنی در واقع بخش زندگی خارج از باغ شاه شروع میشه. علاوه بر زندگی نامه اش شناخت فضای ی دوران انتهای قاجار و رضاخان و آشنایی با زندگی شلوغ و پرجمعیت یه شازده ی قاجار و مدارس امریکایی و فرانسوی اون موقع را میشه فهمید، خلاصه چون زندگینامه ی واقعی هست و خیلی هم دور نیست خوندنش خیلی جذابه. از دیگر نکاتش تغییر وضعیت و جایگاه اجتماعی ن و جهش بزرگی که سبک زندگی زنها داشته را میشه از کتاب فهمید. کتاب خوش خوانی هست.

این را سریع بنویسم و برم برسم به کارم. دیروز تو وبلاگ دوستی به وبلاگی رسیدم که چند ماهی شروع به خوندن زبان کردن و حالا داره پست هاش را به انگلیسی میذاره. به لینک هام اضافه اش کردم که باز هم بهش سر بزنم:)) واقعا خوشم اومد از این کارش و از اراده اش:) عالی بود این حرکتش. بنظرم واقعا نیاز داریم که برای تقویت زبان خروجی داشته باشیم و این مدل نوشتن میتونه یه حرکت خوب باشه. تصمیم گرفتم هر روز یه نیم ساعت اواخر شب وقت بذارم یه چند خطی بنویسم و از متن ها و چیزهایی که خونده ام استفاده کنم. احتمالا یه فایل ورد باز کنم و با قید تاریخ روزانه اینکار را انجام بدهم.

در مورد این شرایط فعلی و ویروس کرونا، هر روزی که میگذره به حجم نگرانی و ناراحتی من اضافه میشه، هر روز بیشتر میترسم که اگر بچه هام این مریضی را بگیرند؟ میدونم گفته اند بچه ها نگرفته اند اما من اصلا اعتماد ندارم به اینها و حرفهاشون. من میترسم برا بچه هام:(

امشب دخترم اومد پیشم نشست و گفت مامان بیا باهم گپ بزنیم:)) کلا خیلی این حرف را میزنه و با اینکه خودش شخصتیا کم حرفه اما از صحبت کردن با من لذت میبره و میگه دوست دارم با هام حرف میزنی:) حالا حرفهایی هم که باهاش میزنم بیشتر حرفهای انگیزشی هست! مثلا در مورد اراده داشتن، پشتکار داشتن، جسارت داشتن و استقلال شخصی و از این جور چیزها و بینشون هم از داستانهای بعضا مولانا یا چیزههای دیگه ای که شنیده یا خونده ام تعریف میکنم.

امشب فکر کردم ابتکار بخرج بدهم و گفتم بیا همینجا بشینیم با بابا سه تایی گپ بزنیم، مخالفت کرد که این دو تا نمیذارن منظورش پسرها بود که گفتم اگر نشد بعدش میریم تو اتاق حرف میزنیم. و اینکه گفتم بذار من یه موضوع مطرح کنم که گپ سه نفره اش جالبتر باشه:) نهایتا این سوالهایی را مطرح کردم که اگر قرار باشه برای یه هفته یا یک ماه بروی در یک جزیره ای با خودت چی میبری؟ با خودت کی را میبری؟ دختری گفت کتاب و یه سگ (آخه عاشق اینه سگ داشته باشه) گفتم اگر قرار باشه یه آدم را ببری کی؟ گفت دختر دایی اش را که با هم همبازی بشوند حسابی. از من پرسید تو چی؟ گفتم گوشی ام یا لپ تاپ و اینکه توش یه سری فایل کتاب باشه حتما. در مورد آدم؟ گفتم ترجیح میدهم یه آدم جدید با خودم ببرم که با هم حرف بزنیم و خب بیشتر بشناسیم همدیگه را! حقیقتش این فکر یهویی به ذهنم رسید چون اول داشتم بین آشناها فکر میکردم و نهایتا یهویی فکر کردم ترچیح میدهم آدم جدیدی و رابطه ای جدید باشه. بگم که اصلا من در مورد جنسیت شخص هیچ فکری نکرده بودم! اما یهو چشمهای دخترم برق زد و گفت آدم مجرد باشه جنس مخالف با خودش ببره:)) گفتم که چی؟ که فکر کنه باهاش ازدواج کنه؟ گفت آررره گفتم خب اگر ازش خوشت نیومد و یه ماه مجبور بودی باهاش باشی، چکار میکنی؟ سریع بدون هیچ تأملی گفت با پول خودش براش بلیط میگیرم میفرستمش خونه اش :)))) و کلی هرهر کر کر خندید :)))) گفتم خب چرا آدم متأهل نتونه با جنس مخالف بره؟ احتیاط کرد و فکرش را لو نداد گفت نمیدونم! گفتم میترسی وابسته بشه؟ گفت آره! گفتم خب راست میگی کار سختیه و راحت نیست و آدم باید خیلی مراقب باشه و شاید نتونه مقاومت کنه! {داخل گیومه بگم که تلاش من برای مشارکت همسر کم حرف در گفتمان تقریبا ناکام ماند و ایشون اصلا در بحث مشارکت گرمی نداشت و باید به زور ازش حرف میکشیدیم که خب به قول دختر گپ را یخ میکنه} دیگه یواش یواش گپ ما هم دو نفره شد بین من و دخترم، ازم پرسید مامان قبل از بابا با چند نفر حرف زدی؟ گفتم زیاد بودن کم نبودن اما خب بین اونها فکر کردم بابات بهتر باشه یهویی پقی زد زیر خنده! گفتم چیه؟ از اختلاف نظرهای ما خنده ات گرفت؟ خب اختلاف های ما اصلا جدی نیست و شاید بیشتر بشه گفت یه گیر دادن باشه! پرررووو گفت آره مامان تو خیلی گیر میدی!!! که خب من محل ندادم بهش:)) بعد گفت من با یکی بخوام حرف بزنم کجا باید برم؟ گفتم هر جایی میتونه باشه. پارک، سینما، تیاتر، کافی شاپ . پرسید اونوقت کی پولش را بده؟ گفتم هر کس مال خودش را! با تعجب نگاهم کرد! گفتم خب تو که نمیدهی؟ میدهی؟ پولی که از ما گرفتی یا خودت کار کرده باشی؟ گفت نه!!! گفتم خب اون هم اگر بده بعدش ازت توقع داره مراعات خواسته هاش را بکنی! و اصلا اینکه اون برای تو پولی خرج کنه، در موقعیت تصمیم گیری ات باعث میشه استقلال تو کم بشه! خوب نمیفهمید.ک/ اینها را، که بهش گفتم اصلا دلیلی نداره دیگری برای تو هزینه کنه! گفتم مثلا گرسنه اید و میروید ساندویچ بخورید اگر دیدی داره چرت و پرت میگه اگر پول ساندیچت را خودت داده باشی،راحت میگی من کار دارم ساندویچت را میذاری تو کیفت و میروی:) اما اگر اون پول ساندویچت را داده باشه شاید خودت را مجبور کنی که بشینی و چرت و پرت هاش را گوش بدهی! و یخرده در مورد ضرورت حفظ استقلال در رابطه باهاش حرف زدم.

+ دخترم هنوز ده سالش کامل نشده و من اصلا مطمین نیستم این حرفها درست بوده بهش زدم یا نه؟ اما خب میخواستم یادم بمونه و اینجا نوشتم.

از چی بگم؟ از کرونا که همه را درگیر کرده؟ از اینکه به زعم آقایون فقط افراد با بیماری های زمینه ای را نمی کشه بلکه کلی جوان بدون هیچ بیماری زمینه ای را کشته! اینکه فقط با شستن دستها مهار نمیشه؟ اینکه آقایون همه چیز را کرده اند مایه ی مباهات و پیشرفت خودشون! اینکه پسر گنده شون میآید توئیت میکنه من هم کرونایی شدم با یه شکلک خنده! اینکه تو این مملکت برای ما همه چیز فاجعه هست و برا حضرات همه چیز فان هست و تفریح؟ اینکه هر چی میکشیم از نادانی و نفهمی کسانی هست که نه بلدن و نه حاضرن بپرسند و نگاه کنند  و یاد بگیرند! خب آخه چشمهاتون را باز کنید ببینید همه ی دنیا چکار میکنه شما هم همون کار را بکنید! همه ی دنیا رفت و آمدها و ورود به کشورشون را با جدیت کنترل کرد اونوقت شما چه کردید؟ میدونید چه حسی دارم! بچه ای را دیدید ده دقیقه ساکت باشه حتما یه گوشه ای داره خرابکاری میکنه! الان نقل اینها شده! اگر یه لحظه ازشون غفلت کنیم یه جایی یه گندی بار میآورند که هیچ کاری اش هم نشه کرد:( بله روزهای کرونایی میره یا با ما یا بدون ما! یا با عزیزان ما یا بدون عزیزان ما!

+ با پرستارها بچه ها هماهنگ کردم فعلا نیاد تا اوضاع بهتر بشه انشاالله

هی  دارم فکر میکنم چرا من نمیتونم آرامش داشته باشم و استرسم را کنترل کنم، اون هم با توجه به مدل شخصیتی من که اساسا آدم مضطرب و پر استرسی نیستم. چرا من نمیتونم الان که بچه هام خوابیده اند این یکساعت را تمرکز کنم روی برنامه ام؟ (با توجه به اینکه فعلا پرستار هم نمیاد و همون نصف روز وقت را هم ندارم برا خودم) اولش داشتم خودم را شماتت میکردم که خب بر خودت کنترل داشت و . بعد دیدم نه! اساسا حال و احوال من با توجه به شرایطم هست، من نگران بچه هام هستم اینقدر که یه موقع هایی جوری دیگه نگاهشون میکنم انگار بخوام در بدنشون ویروسی را پیدا کنم!و بخش دیگری از ذهنم درگیر برادرام و خانواده شون و پدر و مادرمه. خلاصه اینکه نمیدونم دارم توجیه میکنم و میشه باز هم امیدوار و پرانرژی بود! یا احساسات من و حال و روز من طبیعیه؟ نمیدونم روزها و احساساتی را تجربه میکنم که برا خودم غریبه و من اون آدم سابق نیستم!

+ امشب بنا بر درخواست دخترم و تغییر روحیه ی خودم با هم گپ داشتیم. خب این روزها همه اش خونه هست و بالتبع زیاد پیش مبآد که من کارها و برنامه هاش را بهش یادآوری کنم. بنابراین گپ اول شد قورباغه ی ج و لعنتی را همون اول صبح قورت بده:) وقتی از حس های وقتیکه کارهاش مونده میگفتم دخترم چشمهاش برق میزد و میگفت وای آره تو از کجا میدونی؟ همیشه بهش میگم مامانا همه چیز را میفهمند، بدجنسی کردم و بهش نگفتم چون خودم هم از اون قورباغه ها ی لعنتی دارم و اینها همه واگویه ی حس های خودمه.

موضوع دوم گپ؛ این روزها متاسفانه متوجه شدم دوست به ظاهر محترمی پشت سرم کلی بدگویی کرده! با دخترم در خصوص این موضوع حرف زدم که به جای اینکه بیفتیم تو زندگی بقیه که ایرادات به حق یا ناحق اونها را دربیاییم و با گفتن اونها خیالمون راحت بشه که اون را خراب کردیم و حالا با پایین کشیدن اون خودمون بالا میرویم، بهتره به جای این کارها تمرکز کنیم به زندگی و کارهای خودمون و توانایی هامون و سطح زندگیمون را بالا بکشیم. حتما باید بیشتر در این موضوع با هم حرف بزنیم، ما آدمها تو این قضیه خیلی لب پرتگاه هستیم.

با خودم فکر کردم باید خودم را با بدترین حالتی که امکان داره مواجه بشم، تصور کنم. زبونم لال اطرافیانم چیزشون بشه و از دستشون بدهم بدون مراسمی گروهی دفن بشوند و بگویند اینه . اول که خیلی عمیق داشتم فکر میکردم بغض اومد تو گلوم فکر کردم همچین اتفاقی بیفته حتما من غش میکنم و از غصه پیر میشم، اما بعد فکر کردم باید بپذیرم و باید سرم را بندازم پایین زندگی کنم با همه ی دردهاش و این غم میشه سربار همه ی غم هام و یه داغ رو دلم داره تا بمیرم. بعد تصور کردم خودم مبتلا بشم اولش قبل از مرگ رفت و آمد بیمارستان و دست ‌‌پنجه نرم کردن با مرگ را تصور کردم و اینکه من نباشم!  با خودم فکر کردم به هرحال که باید یه جا تموم بشه این زندگی حالا یه کم کمتر تو این دنیا جولان بدهم و کمتر بخورم و بگردم و کار کنم و در بهترین حالتش محبت کنم و عشق بدهم خب به هرحال که مانی نیستم که یه جایی تموم میشه. فکر کردم تنها یکراه داره تسلیم شدن هیچ راه جایگزینی هم نداره و خلاص. 

یه لحظه تو فکرم اومد که بچه هام یه چیزشون بشه، نتونستم اصلا به بقیه اش فکر کنم چون بقیه ای نداره، برای من دنیا همونجا تموم میشه بدون هیچ بقیه ای. فقط طفلک بقیه ی بچه هام که تو همچین غمی بیفتند خدایا خودت برای هیچ خانواده ای این داغ را نیاور میدونم قراره بمیریم اما بذار هرچیزی به کمال وجودی خودش برسه دیشب که پسر کوچیکه ام حالش بد بود همون نصف شب که بغلم بود و چون استفراغ کرده بود بی رمق بود و نگاهش بی رمق و بیحال بود، با خودم گفتم خدایا بچه ام را ازم نگیر همون موقع فکر کردم چقدر مادرهایی که چشمشون را رو به آسمون گرفتند و گفتن خدایا بچه مون را ازمون نگیر و خدا گرفت خدایا نگه دارشون باش، خدایا نگهدارمون باش

+ این مطلب را غروب برا خودم نوشته بودم اما الان اینجا هم میذارم. 

+ میدونم منطقا میدونم که دنیا و طبیعت روند خودش را داره و قرار نیست خدا برای شخص من جداگانه استثنایی قایل بشه فقط امیدوارم خواسته ی من با اراده ی او منطبق باشد.

اومدم از حال و احوال خودم بگم که خدا روشکر خیلی بهترم، یعنی در واقع اصلا قابل مقایسه با قبل نیستم، پسر کوچیکه که تب داشت همون روز که پست قبلی را گذاشتم صبح برده بودمش دکتر و گفته بود تب ویروسی هست و تا پنج روز نهایتا برطرف میشه، که خدا رو شکر قبل از پنج روز تموم شد:) یه تب ساده بود اما چون چند روز بود و سمج شده بود و با این شرایط فعلی خیلی حالم را خراب کرده بود و حسابی من را به هم ریخته بود.

الان همگی خوبیم و روحیه ام هم بهتره. حقیقت اینه هیچ چیزی بهتر از روتین نیست! وقتی وضعیت از حالت روتین خارج میشه آدم بهم میریزه:(

خب من که نمیتونم خیلی مسایل روز را راست و ریست کنم بنابراین دارم سعی میکنم به برنامه ی درس خواندن و کتاب خوندن روزانه ام پایبند باشم:)) 

مراقب خودتون باشید.

سلام، سال نو همگی دوستان مبارک باشه و امیدوارم برای همگی سالی باشه پر از سلامتی .

خب از خودم بگم که ما از یک هفته قبل از عید اومدیم باغ پدرشوهر و هنوز  هم اینجا هستیم. بقیه ی بچه ها نیومدند یعنی روز اول عید برادر شوهرم و زن و بچه اش اومدن ناهار بودند و رفتند و بقیه هم که هر روز زنگ میزنند و تلفنی احوالپرسی پدر مادرشون را میکنند. دو سه روزی هست که هوا سرد شده و نمیشه خیلی تو باغ رفت وگرنه تا قبلش هواااااا عااالی بود و آفتاب بود و باد ملایمی می اومد.

هر روز دو بار زنگ میزنم به مامان و بابام که مراقب باشند و حواسشون باشه یه موقع خدایی نکرده علایم مریضی نداشته باشند. 

روز اول عید هم که زنگ زدم به عموها و سال نو مبارکی:) ماشاالله به روحیه عمو بزرگه ام! میگه عمو میره، این مریضی هم میره اینقدر از این مریضی ها اومده و آدمها مونده اند! حالا ما هم نباشیم بچه هامون می مونند، بچه هامون نمونند بچه هایِ بچه هامون می مونند! خدایی از این روحیه اش خوشم اومد. انشاالله که همه صحیح و سالم باشند و این مریضی با حداقل تلفات تموم بشه.

سعی میکنم گهگداری بشینم پای لپ تاپ، درسی بخونم یا از فایل های کتابهای پی دی اف بخونم اما اینقدر هی ریز ریز کار هست که نمیشه:( حال من هم مثل روزهای مدرسه است که عید ها میرفتیم دهات و هی حجم درس ها رو اعصابم بود و من دست و دلم به درس خوندن نمیرفت و روزها زود میگذشت، به این زودی چهار فروردین شد!

مواظب خودتون باشید.

+ آهان راستی یه هدف برای امسالم گذاشتم و البته تا وقتیکه زنده هستم، دوست دارم تا میتونم بهش پایبند باشم؛ عشق بدون قید و شرط! خب حقیقتش در مورد اطرافیانم همچین ادعایی نمیکنم چون میدونم از پسش بر نمیآم، در مورد شوهرم تردید دارم بتونم اما سعی میکنم و اما در مورد بچه هام دوست دارم جوری باهاشون  رفتار کنم که بدونند همیشه ی همیشه میتونند به من اعتماد کنند و من دوستشون دارم بدون هیچ قید و شرطی

امروز صبح بیدار شدیم هوا بارونی بود یه بارون نم نم، صبحونه را خوردیم و با پسرا رفتم تو باغ به قدم زدن یه بیست دقیقه ای قدم زدم و پسرا را آوردم داخل و دختری که صبحونه اش را خورده بود آماده شد برویم قدم بزنیم، گوشی را برداشتم یه مطلبی بود تو تلگرام که برام اومده بود، اول اون را براش خوندم و بعدش شروع کردیم حول اون مطلب با هم گپ زدن (متن اون مطلب را میذارم تو ادامه ی مطلب)

بعد از اون مطلب، با دختری در مورد رضایتمندی از خود و از خود راضی بودن حرف زدم. اینکه فرقشون چیه؟ اول هر دو اصطلاح را مطرح کردم و ازش خواستم نظرش را در مورد هر کدوم بگه و فرقشون را بگه؟ کاملا روی هر دو موضوع اشراف داشت و مفاهیم را میشناخت و در موردش صحبت کردیم مخصوصا در مورد رضایتمندی از خود، ازم پرسید مامان تو از خودت حس رضایتمندی داری؟ صادقانه بهش گفتم سعی میکنم مسیر زندگی ام را جوری بچینم که روزبروز این حس در من تقویت بشه. پرسید چرا آدم یه وقتهایی یه جوری میشه که از خودش خوشش نمیآید؟ من پا را فراتر گذاشتم و گفتم اصلا شاید یه وقت هایی که ما از دیگران هم بدمون میآد دلیل اصلی اش اینه که در واقع از خودمون راضی نیستیم و چون اون حس رضایتمندی را نداریم ناخودآگاه در دیگران و اطرافیانمون دلیل ناراحتی امان را میگردیم و به اشتباه فکر میکنیم دلیل عدم رضایت ما اطرافیانمون هستند! و بهش گفتم واقعا خیلی سخته که بدونیم الان دلیل حال بد ما خومون هستیم یا دیگری؟ خیلی وقتها دلیل اصلی خودمون هستیم و بجای اینکه خودمون را درست کنیم میافتیم روی دور توجیه کردن و دیگران را مقصر کردن و اینجا دیگه خیلی بد هست چون کلا مسیر را اشتباه رفته ایم!!! و امیدی هم به بهبود اوضاع نیست:(

بعدش صحبتمون کشیده شد به اینکه اینها هرکدام چه تاثیری در دوستیابی داره؟ بین صحبتهام بهش گفتم چه جالب تو انگلیسی میگیم make friend یعنی یه رابطه ی دوستی را باید ساخت! بنظرم این اصطلاح خیلی بهتر از دوست پیداکردن در فارسی هست! نظر شما چیه؟

بعدش ازم پرسید مامان تو چطوری دوست پیدا میکنی؟ خب من خیلی شخصیت برونگرایی دارم و واقعا زود به زود میتونم دوست های جدید پیدا کنم و رابطه را بسازیم:) اما حقیقتا سلیقه ام خیلی سختگیرانه هست در دوستیابی و براش از روند دوست شدنم با صاحب وبلاگ نگاه روشن گفتم:)) که البته این وسط کلی تعریف کردم که تو فضای مجازی هر دو یه وبلاگ مشترک را میخوندیم (کلی هم از قضایای اون وبلاگ و شخصیت صاحب اون وبلاگ گفتم) و بعدش منجر شد به زدن گروه توسط صاحب وبلاگ و بعدش ما از کامنتهای هم خوشمون میاومد و دیدیم نگاه هم را میپسندیم و فکرهامون شبیه همه:) و خب بعدش منجر به دیدارهای حضوری و الان هم دخترم کامل این دوست را میشناسه و با هم رفت و آمد داریم:) من اصلا ابایی نداریم که مثلا به شوهرم یا خانواده ام بگم با این دوستم تو فضای مجازی آشنا شدم:) الان نگاه میکنم میبینم در واقع این دوستان این مدلی ام دو نفر هستند یکی همین دوست هست و دیگری هم دوست جونم صبا صاحب وبلاگ غارتنهایی من هست:)

با دختری کلی هم عکس گرفتیم از شکوفه ها و گل ها و خودمون:)) ابتکار به خرج دادیم یه قطره بارون را گذاشتیم بیفته روی لنز جلوی گوشی و با اون وضعیت سلفی گرفتیم خخخ بامزه شد:)

ادامه مطلب

هی میخوام بیام بنویسم ولی از ترس اینکه یهو مجبور بشم بلند بشم، نمیام تو صفحه ی مدیریت وبلاگ و فقط یه دور وبلاگ گردی میکنم و به دوستان سر میزنم. حالا گفتم شروع کنم به نوشتن هر وقت مجبور شدم بذارم کنار، ثبت موقت میکنم. 

خب ما هنوز باغ هستیم و هوا هم شکر خدا خوبه و آفتابی، الان هم کنار استخر زیر آفتاب نشستم؛) 

دختری عاشق گردونه ی طاقچه شده، دیروز زد پوچ بود، پیام داد دوباره فردا شانست را امتحان کن که بهش گفتم ساعت دوازده شب میتونی دوباره بزنی و ازم قول گرفت اگر بیدار بودم براش بزنم:) با یه استرسی شانسم یا شانسش را امتحان کردم خخخ گفتم حالا برا من هم پوچ میاد خخخخ اما زدم و یک هفته بینهایت رایگان اومد هوووووورررررراااااا  صبح از طاقچه کتاب شدن از میشل اوباما را گرفتم؛) البته قبلا فایل پی دی اف انگلیسی اش را گرفته بودم اما خوب صادقانه دیدم من بخون اون نیستم و دلم میخواست این را بخونم:) قبلا از خوندن کتاب هیلاری کیلینتون راضی بودم! فکر میکنید ملانیا ترامپ هم کتاب بنویسه؟؟؟!!!! 

- پسر بزرگه داره گریه میکنه و صداش از تو باغ به گوش میرسه:( بخیر گذشت ظاهرا من را لازم ندارند نخیر لازم شدم من برم!

خب میگفتم، از صبح یه هفتاد صفحه ای از کتاب شدن را خوندم، البته هزار و هفتصد صفحه هست و چون بینهایت من یک هفته ای هست، و صد البته که دختری هم مترصد این هست که گوشی من را بردارم و از طاقچه کتاب بخونه:) امیدوارم بتونم بخونمش:) 

امیدوارم همه تون حالتون خوب باشه و در سلامت کامل باشید، 

امروز تولد ده سالگی دخترمه، یک دهه بودن با هم را تجربه کردیم، اون نوزاد کوچولو را که میترسیدم از دستم بیفته الان که بغل میکنم همه ی آغوشم را پر میکنه، با هم قدم میزنیم، با هم گپ میزنیم، با هم کل کل میکنیم، با هم کتاب میخونیم و بهم کتاب و موسیقی ‌و لباس و . پیشنهاد میده یعنی صاحب سلیقه و علاقه هست :)) 

خداوندا زندگی دخترم پر باشد از روزهای روشن و انسان های پرنور و‌ خودش باشد یکی از نورهای روزگار 

کلا تو جامعه ی ما خیلی ارزش ها عوض شده :( خیلی چیزهایی که ارزش بوده اند و بنظر من هنوز هم ارزشند جاشون را داده اند به چیزهای دیگه که دربرگیرنده ی مفاهیم راحت طلبی و زرنگی به معنی منفی و . هستند. این روزها تو اطرافیان و اقوام که تلفنی از هم احوالپرسی میکنند زیاد میشنوم که مثلا فلانی الان پنجاه روز از خونه بیرون نیومدند و مواد غذایی را هم سوپری براشون میآره. اتفاقا اینها آدمهای همسن خودم هستم میخوام بگم افراد پیر و یا ریسک بالا نیستند. من قبول دارم که خیلی فرهنگ اجتماعی خوبی هست که تو خونه مونده اند و قرنطینه را رعایت میکنند اما این تفاخر به راحت طلبی حالم را بد میکنه! پریروز که مادر شوهرم داشت با برادرش حرف میزد و برادرشون گفتن که پسرشون الان چهل و پنج روز از خونه بیرون نرفته اند و مادرشوهر هم گفتن آره دخترش هم همینطور و مایحتاج را زنگ میزنند سوپری براشون میبرند(این حرف را تو چند مکالمه ی دیگرشون هم شنیده بودم)  یه جورایی حالم بد شد از  این فخر فروشی که ما پول و پس انداز داریم و سوپری یا کارگری که پس انداز کمتری دارد جور ما را میکشد و . خلاصه مادرشوهر تلفنش تموم شد و شروع کرد به تعریف کردن مکالمه ی تلفنی اش. من هم که قبلا این مکالمات را شنیده بودم و حس بدی داشتم در جوابشون گفتم اینکه آدم پنجاه روز تو خونه بخوره و بخوابه که هنر نیست اگر پنجاه روز بدون تعطیلی هر روز کار کردند هنر کرده اند:)) مادر شوهر هم دیگه چیزی نگفتند حالا ببینم باز هم از این حرفها جلوی من میزنه والله .

خب حقیقتش اگر میاومدند میگفتن تو این دو ماه که همه اش خونه بوده ایم فلان برنامه را پی ریزی کرده ایم یا این پیشرفت ها را داشته ایم خیلی لذت میبردم و اون قسمتی که طرف پول و پس انداز داشته و تونسته براحتی قرنطینه را ادامه بده و . اصلا اینقدر تو ذوقم نمیزد. اما تمرکز اینها بر همون بعد راحت طلبی و مثلا آقا منشی به معنای منفی اش بود:(

+ خیلی عروس پر رویی هستم رفته ام بیست روز باغشون موندم خیلی هم رک نظرات مادرشوهر را نقد هم میکنم خخخ

+ الان هم زیرانداز را آورده ام تو باغ پهن کرده ام و راحت نشستم دارم مطلب میذارم و بعدش هم میخوام برم کمی زبان بخونم. نزدیک غروبه و احتمالا نیم ساعتی بیشتر نتونم اینجا بشینم. جاتون خالی عالیه.

از دست این طاقچه :( حالا که ما مشتری اش شدیم داره هی بازی در میآره:(

زده بود هشتاد درصد تخفیف کتاب کودک داره و هفتاد درصد کتاب بزرگسال. اومدم برا دختری با هشتاد درصد تخفیف کتاب بگیرم که میشد مبلغ هشتصد تومن. هر چی میزدم میگفت بانک این مبلغ را پشتیبانی نمی کنه. اومدم حساب کاربری را پنج هزار تومن شارژ کردم. که نخواد از کارت خرید کنم و از شارژش برداشت کنم اینقدر ادا در آورد و هی خطا داد تا نهایتا بدون اینکه کد تخفیف را بزنم خرید نهایی شد و چهار هزار تومن کم شد اوووووپس

امروز صبح بیدار شدیم و دیدیم داره برف میآد:( پدرشوهر و مادرشوهرم بندگان خدا دیشب کلی بیدار مونده بودند و تو باغ آتیش درست کرده بودند که دود کمک کنه درخت‌ها را سرما نزنه. صبح بلندشدیم، من و شوهر هم رفتیم کمک. دقیق سه ساعت تموم داشتیم با چوب شاخه ها را ت میدادیم و برف‌هاش را پایین میکردیم، پدرشوهر هم تو بشکه لاستیک و‌ هیزم آتیش میزد یعنی همه مون یخ زده بودیم اساسی، خیلی سخت بود. اما خب آدم دلش هم نمی اومد که بیاد تو خونه، من با خودم فکر میکردم دیگه داره تموم میشه! اما همینجور زیاااااد میاومد یعنی برف شدید میباریدها! از اینطرف شاخه ها را میتدیم از اونطرف تا وسط باغ میرسیدیم دوباره پرشده بود روی شاخه ها:( دیگه بدنمون حس نداشت، انگشت‌ها مون سر شده بود. دیگه ظهر بود اومدیم داخل، لباسهای خیس را درآوردیم و صبحونه خوردیم، نیم ساعت بعد دوباره لباس پوشیدیم رفتیم تو باغ البته مادرشوهر موند داخل که هم ناهار درست کنه و هم اینکه خیلی  زانوهاش اذیت شده بود، من و شوهر و پدرشوهر رفتیم باغ برای آتیش درست کردن و ت دادن شاخه ی درخت ها. واقعا کتف و گردن آدم از کار میافتاد یعنی بهتره بگم برای من خیلی سخت بوووود. نزدیک یکساعت و نیم مشغول بودیم، اونموقع دیگه بارون میبارید و با ت دادن شاخه ها برف‌های روی شاخه مثل تیکه های یخ زده پایین میاومد. دیگه ساعت یک و نیم، دو شده بود که دختری صدا زد پسر کوچیکه خوابش میآد و نمیتونن ساکتش کنند، اومدم داخل. سریع لباسهای خیس را درآوردم و پسری را خوابش کردم. بعد از ناهار هم من و مادرشوهر دیگه نرفتیم بیرون، اما باز هم آتیش درست کردن و دود دادن درخت‌ها پابرجا بود تا تقریبا غروب. نمیدونم امشب هم باز باید آتیش درست کنند یا نه؟ امیدوارم دیگه برف نیاد چون واقعا رو شاخه ها حسابی نشسته بود و پایین کردن اونهمه برف سخت بوووود. هیچکدام ما مطمین نبودیم و نیستیم کاری که کردیم فایده داشته یا نه!؟ اما هیچکدام نمیخواستیم بی خیال بشیم و تسلیم بشیم. امیدوارم با این همه زحمتی که کشیدیم میوه ها را سرما نزنه. این برف مزخرف ترین برفی بود که تا حالا دیده ام.

از دست این طاقچه :( حالا که ما مشتری اش شدیم داره هی بازی در میآره:(

زده بود هشتاد درصد تخفیف کتاب کودک داره و هفتاد درصد کتاب بزرگسال. اومدم برا دختری با هشتاد درصد تخفیف کتاب بگیرم که میشد مبلغ هشتصد تومن. هر چی میزدم میگفت بانک این مبلغ را پشتیبانی نمی کنه. اومدم حساب کاربری را پنج هزار تومن شارژ کردم. که نخواد از کارت خرید کنم و از شارژش برداشت کنم اینقدر ادا در آورد و هی خطا داد تا نهایتا بدون اینکه کد تخفیف را بزنم خرید نهایی شد و چهار هزار تومن کم شد اوووووپس

بعدا نوشت: دوستان بعد از اون مشکل بالایی یه خرید دیگه داشتم که کلا پول کم شد و کتاب تو حساب نیومد! من پیگیر شدم با چند سری زنگ زدن و‌نهایتا پول به حساب کاربری برگشت و مجدد خرید را انجام دادم! میدونید میخوام بگم این امکانات تو‌کشور ما نوپاست و ما باید پی همه چیزش را به تن بمالیم و فرصت بدهیم و پیگیر باشیم تا انشاالله بهتر شوند:) 

من از قبل عید که مامان اینا را دیده بودم دیگه این مدت نرفته بودیم پیششون البته شوهر میرفت تهران اما من نرفته بودم، بخاطر اینکه رفتن با بچه ها و حفظ مسایل بهداشتی خیلی سخت بود. اول هفته بار و بندیل را جمع کردیم و اومدیم تهران که برویم عیدمبارکی مامانم اینا:)) واقعا دلم براشون تنگ شده بود. دو روز و نصفی تهران بودیم که سه مرتبه رفتیم خونه شون:) کلی هم با بابام گپ زدم. من و بابام همیشه با هم خیلی حرف داریم برای زدن:)) خداروشکر خیلی خوب بود و واقعا از صمیم قلب خدا را شاکرم. یه چیزی همینجا بگم؛ من هر موقع برای نعمتی خدا را شکر میکنم یه جوری ته دلم خجالت میکشم انگار خوشحالم که جای اونهایی که از اون نعمت محرومند نیستم:(  نمیدونم تونستم منظورم را برسونم؟ 

این روزها هم همینطور میگذرند و نمیتونم خیلی بر زبان خوندن متمرکز بشم، هرچند هروقت هوا آفتابی باشه بچه ها توی باغ هستند اما خب نمیشه که رهاشون کنم مدام باید حواسم بهشون باشه، راهبراه تغذیه دادن و دستشویی بردن و تعویض لباس و اینطور کارها را به پخت و پز و کارهای روتین اضافه کنیم عملا زمان مفید و منسجمی باقی نمی مونه که بتونم روی برنامه هام متمرکز بشم:( آخه نمیشه هم مثلا بچه ها تو باغ شوهرم باشند و هم اون بنده خدا بیاد ناهار بذاره! خخخ خلاصه اینکه به زور خودم را میکشونم در حد روزی نیم ساعت بشه:( 

اما حقیقتا هوای آزاد و آفتاب اینجا خیلی روحیه ام را خوب کرده.

کناب خوندن هام هم خیلی رکود داشته:( الان چند تا کتاب نصفه نیمه دارم:( دختری از ایران تا پیروزی انقلاب خونده شده و همونطور مونده، کتاب گوشواره ها از شیدا اعتماد صاحب وبلاگ روزنگار خانم شین، با اینکه فوق العاده خوش خوان هست همینطور مونده! کتاب مردی به نام اوه تا تلاش چند باره اش برای خودکشی را خوندم و مونده بقیه اش، کتاب شدن میشل اوباما تا نوجوانی میشل و اولین قرارهای دوست دختری دوست پسری اش را خوندم و بقیه اش مونده:( هی هی هی چقدر من به زمانی برای خودم نیاز دارم!

مهم‌ترین نکته ای که این روزها فهمیدم؛ اینکه من آدم زندگی در باغ و هوای آزاد هستم، منظورم اینه اصلا هیچ وقت آپارتمان های شیک من را وسوسه نکرده ‌و نمیکنه اما زندگی در فضای باز با امکانات معمولی و بعضا غیرشیک خیلی با روحیه ام سازگار هست:)

خیلی وقتها دلم میخواد بیاد اینجا بنویسم اما اینقدر ریز ریز کار دارم که تا میآد فکرم متمرکز بشه، یه کاری پیش میاد و مجبور میشم برم. (الان یه پرنده ای داره صدا میده شبیه جیغ کشیدن هست منظورم اینه جیک جیک نیست، پسری میگه مامان صدای میمونه؟؛)) )

خب هنوز ما باغیم و شوهر هفته ای چند روز صبح ها میره تهران و شب برمیگرده. با بچه ها خیلی سخته بخوام بیام تهران و برگردیم باغ، از بس باید مراقب باشیم دست به جایی نزنند و خلاصه استرس ویروس دارم. اینه که من کماکان اینجا هستم. هوا هم که فوق العاده هست، شکر خدا. راستی یه خبر خوب میوه ها را سرما نزده و وقتی میرم تو باغ چغله بادام و چغله زردآلو و گوجه سبز هست که میشه خورد. امروز صبح هم رفتم تو باغ راه برم یادم نبود روزه شده ام، یهو اومدم دست کنم گوجه سبز بکنم بذارم دهنم که لعنتی یادم افتاد:)) خخخ 

دیشب با دختری نشسته بودیم به کتاب خوندن تا سه نصفه شب بیدار بودیم! آهان آخه ما که کارت عضویت کتابخونه داشتیم یکماه طاقچه ی بی نهایت برامون باز شده؛) از اول اردیبهشت. اینه که هر کدوم جدا جدا برا خودمون تو گوشی و تبلت کتاب میخوندیم. تو این چهار پنج روز دو تا کتاب طنز خوندم یکی از مونا زارع به اسم‌ چگونه با پدرت آشنا شدم؟ و یکی کتاب آبنبات پسته ای. قبلا آبنبات هل دار را خونده بودم. بنظرم طنزهای اون بهتر بود و نکته ی دیگرش اینکه تو آبنبات هل دار تحت تاثیر قرار میگرفتی تا میاومد اشکت سرازیر بشه یهو یه چیز خنده دار میگفت اما تو آبنبات پسته ای یا یکنواخت بود یا خنده دار:) آبنبات دارچینی را هم دوست دارم بخونم. 

دیشب ساعت سه خوابیدم و‌چهار و نیم بلند شدم یه کم سحری خوردم و یه نصف سیب. چون تنها بودم همت نکردم چایی بذارم. اذان شد مسواک و نخ دندان و وضو گرفتم نماز خوندم و سریع خوابیدم:) خیلی کسری خواب داشتم و میدونستم پسر کوچیکه هفت و هشت صبح بیدارم میکنه که همونم شد:(

این روزها به دختری مقداری مسوولیت کارهای خونه را میدهم، در حد اینکه ظرفهای یک وعده ی غذا را بشوره. اوایل خیلی چونه میزد و از اونطرف مادرشوهرم هم ازش حمایت میکرد که من بیکارم و میشورم و بعدا هر وقت لازمش شد یاد میگیره و فلان و.خلاصه باید در دو جبهه میجنگیدم اووووف چند باری تو باغ راه میرفتیم به دختری اعتراض کردم که وقتی کاری بهت میگم و مسوولیتی رو دوشت هست اول بی صدا اون را انجام بده، بهش گفتم من خیلی بدم میاد وقتی چونه می‌زنی و مامان جونت میاد میگه من میشورم و به دختری گفتم مگه خدایی نکرده ضعیفی یا مشکل جسمی داری که اینطور رفتار میکنی و دیگران بیایند بهت کمک کنند؟ از اونطرف هم به مادرشوهرم چند باری به صراحت گفتم من برام مهمه دختری تا این اندازه متوجه ی کارهای خونه باشه و حواسش باشه این کارها الکی الکی انحام نمیشه و یه نفر باید براشون وقت و انرژی بذاره. این چند روزه خیلی بهتر شده و فکر کنم دارم نتیجه میگیرم ! دیروز سر سفره ی ناهار یهو دیدم دختری داره ظرفها را میشماره و گفت من ظهر ظرف میشورم:)) خخخ 

دو هفته ای میشه روزها به پسر کوچیکه شیر نمیدهم و محدود شده به شیر دادن در شب. انشاالله تا پایان پانزده ماهگی کامل از شیر گرفته میشه:) 

در مورد ماه رمضون، من آدم مذهبی ای نیستم مثلا روزه هایی که در روزهای ماه رمضون نگرفته باشم را دیگه بعدا قضا نمیگیرم و یا خیلی چیزهای دیگه مثل تکالیف روزانه ی مذهبی را. اما همیشه یه جور خاصی ماه رمضون و روزه گرفتنش را دوست دارم. هیچ دلیل عقلانی و یا مذهبی ای ندارم ها فقط دوست دارم نماز بخونم و روزه بگیرم. به همین دلیل انشاالله امسال بتونم روزه ها را بگیرم. 

این مطلب در واقع یه پیام فورواردی بود که در واتساپ دیدم، اون لینک سایتی که در انتها هست را رفتم و ظاهرا هدف جذب مخاطب برای کارگاههای آموزشی اشان است، اما خب فارغ از اینکه تو این سایت و کارگاهها چی بگذرد و چقدر مثل خیلی کارهای مملکتمون فقط شعار و ظاهرسازی باشد و چقدر مفید باشد، و اینکه اصلا چقدر این پیام و محتوایش در رابطه با نظام آموزشی فنلاند صحت داشته باشد، بماند.

این پیام را اینجا کپی کردم چون بنظرم کاملا قابل تأمل بود و اینکه ببینیم چطور روی تک تک مهارتهای آدم کار میشه، خلاصه هیچ موفقیتی شانسی نیست! هم برای پیشرفت خودم خوبه و هم بچه هام:)  
♦️⁩رویکرد _مهارت ها در آموزش
 برای کودکان ١٥-٩ سال از کتاب تحول نظام آموزش فنلاند.،⁦♦️
⁩⁦ ١- مهارت درست  لباس پوشیدن
٢- مهارت درست راه رفتن
٣- مهارت خوب حرف زدن
٤- مهارت حرف خوب زدن
٥- مهارت منظم بودن
٦- مهارت شعر خواندن
٧- مهارت نقاشی کردن
٨- مهارت نوشتن
٩- مهارت ترانه و دکلمه خواندن
١٠- مهارت بهداشت 
١١- مهارت تیمی عمل کردن
١٢- مهارت درست انتقاد کردن
١٣- مهارت و تمرین شجاعت
١٤- مهارت تشخیص درست از نادرست
١٥- مهارت درست غذا خوردن
١٦- مهارت گره زدن
١٧- مهارت کار با قیچی و برش زدن 
١٨- مهارت سعی در خوش خط بودن
١٩- مهارت شستن اشیا
٢٠- مهارت مطالعه
٢١- مهارت تقسیم زمان در امور
٢٢- مهارت کنترل خشم
٢٣- مهارت تحمل حرف مخالف
٢٤- مهارت پژوهش و تحقیق
٢٥- مهارت تشخیص دوست خوب
٢٦- مهارت بازی کردن
٢٧- مهارت غذا پختن
٢٨- مهارت کار با سوزن 
٢٩- مهارت تشکر
و سپاسگزاری  کردن
٣٠- مهارت خوب توجه کردن
٣١-مهارت تفکر کردن
٣٢- مهارت تفکر خوب داشتن
٣٣- مهارت دوست خوب پیدا کردن
٣٤- مهارت نگهداری دوست خوب
٣٥- مهارت نگهداری لوازم 
٣٦- مهارت انتقاد و نقد کردن
٣٧- مهارت راز دار بودن
٣٨- مهارت برنامه ریزی کردن
٣٩-ومهارت گذشت
٤٠- مهارت صبور بودن
٤١- مهارت دریافتن راه حل
٤٢- مهارت نگهداری گیاه و گل
٤٣- مهارت دقت به پیرامون
٤٤- مهارت صادق بودن
٤٥- مهارت وفادار بودن
٤٦- مهارت نوشتن 
٤٧- مهارت اینده نگری
٤٨- مهارت تلاش کردن
٤٩- مهارت نا امید نشدن
٥٠- مهارت هدف داشتن
٥١- مهارت کار با ابزار
٥٢- مهارت کار با کامپیوتر
٥٣- مهارت در فضای مجازی و سایبری
٥٤- مهارت در تصویر ذ هنی داشتن
٥٥- مهارت احترام گذاشتن
٥٦- مهارت کم مصرف بودن
٥٧- مهارت بهره گیری از اشیا
٥٨- مهارت م گرفتن
٥٩- مهارت م و همفکری کردن
٦٠-. مهارت ١٢ و مهارت ٣١ و مهارت ٣۶
الان یکی از درس های واجب در دبستان، درس فلسفه برای کودکان است.
P4C 
Philosophy for Children

اگر کودکان درس P4C را بیاموزند قادرند مطالب منطقی، فلسفی و علمی با اراجیف و خرافات و ادعاهای نامعقول را تشخیص داده و با سفسطه فریب نخورند.

این مهارتی است که هم اکنون اکثرا اساتید دانشگاهی ایران از آن برخوردار نیستند.
 http://www.p4c.ir
/Index/schools.htm

پارک علوم در خدمت دانشمندان آینده ایران 
@park.olum
https://www.instagram.com/p/B_X_8SNH2lc/?igshid=bg36ul9h26z8

خب از اول بگم که ما یه تبلت تو خونه داشتیم که من مالکیتش را به هیچکسی نمیدادم و میگفتم تبلت خونه:) دلیلم هم این بود که بتونم حس مالکیت خواهی بچه ها را کنترل کنم مخصوصا دختری که با پسر بزرگه سر استفاده ی از تبلت جدال نداشته باشه و انصافا خیلی هم موفق بودم. اما  بعد از اون کتاب خوانی در طاقچه در ایام عید و بعدش هم آنلاین شدن کلاسها، عملا تبلت شد برای دختری و اصرارش را دیدم که واتساپ نصب کنه! خب دیدم دیگه ده سالش شده و شاید باید اجازه بدهیم تبلت شخصی برای خودش داشته باشه. خلاصه اینطور شد که تبلت شد تبلت خانوم:) واتساپ نصب شد و پروفایل خودش را ساخت و عکس خودش را گذاشت که اون را هم یکروز در میان عوض میکنه و هی با عکسهای خوشگلتر آپدیت میکنه خخخ :)) 

حالا گهگداری برای من هم پیام میفرسته و من موندم این ادبیات را از کجا یاد گرفته؟ یعنی واقعا کی و کجا اینها را یاد گرفته؟ اصلا انگار نه انگار ده سالشه! برای نمونه: برا من کلی قلب فرستاده و زیرش نوشته " همش مال تووووووووو" ، کامنت بعدی نوشته " یادت باشه با هیچ کس تقسیم نکن، باشه" ، و کامنت بعدی زده "خیییییییییییییییییییلی دوست دارم" یا مثلا طرح نقاشی یا کاردستی قشنگی میبینم براش میفرستم به یه کلمه بسنده میکنه و میزنه واااو ، یا مثلا نظرم را در موردی خاص میپرسه؟! خلاصه خیلی برام جدیده مراودات مجازی و کامنتی با دختری و نکته اش اینه کامنت هاش و ادبیاتش خیلی از رفتاهای عملی اش هست. شاید برای شمایی که میخوانید خیلی عادی بیاید و بگویید وااا حالا انگار بچه اش چه نثر پر طمطراقی افاضه کرده؟! خخخ اما باور کنید برا من خیلی تازگی داره! باور کردید؟ یا هنوز بنظرتون من ندید بدید هستم؟

ساعت دو نصف شب شده و من بین خواب و بیداری دارم پست میذارم:) البته شانسی که هست اینه با لپ تاپ دارم تایپ میکنم اگر با گوشی بودم صد در صد خوابم برده بود. 

خب از اونجا بگم که ما هفته ی پیش از باغ برگشتیم سر خونه زندگی خودمون و برخلاف تصورم که بچه ها خیلی اذیت میشوند تو محیط آپارتمان، ظاهرا اکی هستن و با اسباب بازی ها مشغولند. 

تا یه ربع به یک خواب کردن پسر کوچیکه طول کشید و طفلکی پسر بزرگه که هوس کرده بود من خوابش کنم خودش خوابش برده بود دیگه:( یه موقع هایی از قانع بودن این پسری دلم میگیره. ظهر هم میخواستم خوابشون کنم پسر بزرگه تو تختش بود و بهش گفتم من و داداش اینجا پیشت هستیم بذار این را اول رو پا خوابش کنم و بعدش نوبت تو بشه و طفلکی قبول کرد اما باز هم زودتر از این داداش سرتق خان خوابش برده بود. ما خیلی سعی میکنیم بار برادر بزرگتر روی دوشش نندازیم و بهش به اندازه ی یه بچه ی سه ساله رسیدگی کنیم و مخصوصا وقتی باباش هست حقیقتا خیلی براش وقت میذاره اما یه وقتهایی مثل امروز که عصر باباش نبود و شب هم خودش دوست داشت من خوابش کنم و این شد که طفلکی با صبوری تحمل کرد و نهایتا هم نشد اون چیزی که میخواست :( 

دختری هم عصری به دعوت دختر دایی اش رفت خونه ی اونها و یه چند روزی اونجا میمونه. خیلی با هم جور هستند و خلاصه بهشون خوش میگذره عموما! مگر یه وقتهایی که دختری بعدا گلایه میکنه که دختر دایی اش به پیشنهادهای بازی اون عمل نمیکنه و میگفته باشه برای بعد خخخ واقعا وقتی اینطوری گله گذاری و شکایت گذاری میکنه نمیدونم در جوابش چی بگم؟ اگر تاییدش کنم که دیگه نمیتونه خودش را قانع کنه که با دختر دایی اش رابطه ی دوستانه را ادامه بدهد و اگر رد کنم و یه جورایی باهاش همراهی نکنم که شاکی میشه و با من هم اوقات تلخی میکنه! دیگه مجبورم یکی به نعل بزنم یکی به میخ! امیدوارم زودتر بزرگ بشوند و عاقل تر:) 

روزه ها را کماکان میگیرم اما خیلی تایم خوابم را خراب کرده. دیروز سحری که خوردم تا خوابم برد ساعت شده بود شش و نیم و هشت پسر کوچیکه بیدار شد دادمش به باباش و به زور یه ساعت دیگه هم خوابیدم که اون هم دیگه دیرش شده بود و ساعت نه تحویل من داد و رفت. البته عصر که بچه ها را خوابونده بودم و دختری هم که نبود خودم یه ساعت و نیمی خوابیدم! بیدار شدم یه ربع به هشت بود و شوهرم اومده بود خونه و داشت چایی دم میکرد. قبل خواب زعفران خیس کرده بودم که حلوا درست کنم بیدار شدم دیدم دیگه افطاره! دختری هم که حلوا دوست داره نبود گفتم ولش کن باشه برای یه روز دیگه. پیاز داغ درست کردم و گوجه ها را ریز کردم برا املت که شوهری گفت برا من تخم مرغ نش. دیگه من هم بی خیال شدم  گفتم پس املت را هم ول کن :) دیگه دیدم سبزی خوردن داریم گفتم همین نون پنیر سبزی را میخوریم اگر تا آخر شب خواستند املت را ردیف میکنیم که دیگه کسی نخواست. خلاصه الان قبل از پست گذاشتن گرسنه ام شده بود شدید که یه لیوان شیر گرم کردم با بیسکویت خوردم:) 

تو طاقچه هم هنوز بینهایت دارم و این روزها فرصت بشه رمان بیلی از آناگاوالدا را میخونم. 

کمتر از دو ساعت دیگه به تایم سحری خوردنم مونده، برم ببینم میشه بخوابم ؟

بخشی از دعای کمیل هست که میگه خدایا یا من را به خواسته و طلب قلبی ام برسان یا فکر آنرا از ذهنم خارج کن. بارها و بارها شده که این قسمت از دعای کمیل را به زبان آورده ام. ولی الان میخوام خودم هم یه تیکه به این دعا اضافه کنم؛ خدایا جوری نشه که اینقدر نتونم کارهام را پیش ببرم که از خستگی و سرخوردگی بیفتم به جون خلقت و بندگانت و از آنها عیبجویی کنم. یه موقع هایی ما آدم‌ها وقتی نمیتونیم خودمون را بکشیم بالا، اون دوست یا آشنایی که به زعم ما موفق بوده را میبریم زیر ذره بین بدبینی امان و میکشیم پایین:( امروز بعد از سحری خوردن قبل از مسواک نشسته بودم نخ دندان میکشیدم که یهو مچ خودم را گرفتم که داشتم کشف می کردم که فلانی با فلان کارش میخواست موفقیتش را تو‌چشم دیگران کنه! بعد به خودم نهیب زدم که از کی تا حالا اینقدر نکته سنج شدی؟ نکنه حالا چون فلان موفقیت ها را کسب کرده اینقدر دقیق شده ای و مثلا داری پنبه ی شخصیتی فلانی را می‌زنی ؟! این بود که با خودم گفتم همین یه مورد را هم بفهمی و رعایت کنی برای شب قدر امسال کافیه. این را اینجا نوشتم که بماند از شب قدر امسال .

واااای که چقدر وقتها دلم میخواد بنویسم و حتی شالوده کلی نوشته را تو ذهنم میسازم اما فرصت نمیشه و بعدا هم کلا از ذهنم میپره:( حالا مثلا کجا ها و تو چه موقعیت هایی هستم که حس نوشتن و موضوع نوشتن میاد تو ذهنم؟ مثلا دارم پسری را تو دستشویی میشورم! لباسهام را برداشتن برم حموم و هول هول بدون اینکه پسر کوچیکه بفهمه و دنبالم راه بیفته دارم میرم حموم:) زیر دوش دقیقا وقتی که در اوج خوشحالی ام که تنهام:)))

من آدم خیلی برونگرا و اهل معاشرتی هستم اما حقیقتا وقتها و زمانهایی را برای تنهایی خودم نیاز دارم! اصلا یه موقع هایی از اینهمه دیدن بچه هام و شوهرم و از اینکه هی باید هر لحظه یه چیزی را به یکی بگم و خلاصه تا بیدارم فکم بجنبه، خسته میشوم و نیاز به وقتی و زمانی برای خودم دارم حالا این جور مواقع فکر میکنم بیچاره مادرهای درونگرایی که چند تا بچه دارند و همه چیز اینقدر خلاف ذات و اخلاقشون هست نمیدونم البته شاید اون درونگرایی و برونگرایی در برابر بچه هامون مفهومی نداشته باشه؟ هان؟ 

این روزها خیلی نسبت به دختری با نگاه سختگیرانه ای نگاه میکنم و نمیدونم چرا اینقدر بکن نکن بهش میکنم و چرا اینقدر تو این بچه ایراد میبینم:( خودم میدونم کارم اشتباه هست اما نمیتونم رهایش کنم و بهش هیچی نگم! که وقتی بهش میگم خونه را جمع و جور کنه و شروع میکنه به چونه زدن، نمیتونم جور دیگه ای رفتار کنم جز اینکه دقیقا عین مامانم که میگفت اصلا نمیخواد کار کنی! یا اینکه کاری ارزش داره که نگفته انجام بدهی! اووووووف. خلاصه از نظر کیفیت ارتباطی با دختری دارم به سمت صفر سقوط میکنم:( میدونم یه جای کار ایراد داره اما در توانم نیست غیر از عادت و اونچه که در من نهادینه شده رفتار کنم:( باید یه فکری بکنم برا این قسمت از رابطه مون، نباید همینطور ادامه بدهم. 

پریروزها میخواستم پسر کوچیکه را خواب کنم روتخت روی پا گذاشته بودمش و تش میدادم و پسر بزرگه هی میاومد انگولکش میکرد. دختری را صدا کردم و گفتم ده دقیقه با این بازی کن تا من کوچیکه را بخوابونم. دختری وقتی خودش بچه بود و یه کار اشتباهی میکرد روش من این بود که دستش را میگرفتم تو دستم و خطاب به دستش میگفتم دست خوب کار بد نکن:) حالا فکر کنید دختری داشت همین کار را با برادرش میکرد! وااااای کیف کردم یعنی ببینید کاری که من نهایتا تو چهار پنج سالگی اش کرده بودم تو ذهنش مونده بود تا اینکه الان اون را رو برادرش پیاده کرد:) یعنی فکر کنید وقتی خودش مادر بشه و این کار را با بچه اش بکند و همینطور هزاران رفتار دیگه ای که از من بهش رسیده! حالا هم رفتارهای بد و منفی ام را شامل میشود و هم رفتارهای درست و سنجیده ام را ! حالا در نظر بگیرید رفتارهای ابداعی که خودم پایه ریخته ام:)) خیلی از تصور این قسمت لذت میبرم. دارم روی خودم کار میکنم رفتارهای ابداعی بیشتری برای دخترم ارث بگذارم :))

یه دوستی دارم  که روانشناسی خونده و خلاصه بعنوان مشاور کودک شروع کرده به فعالیت و فکر کنم فعلا بیشتر فعالیتش در همین فضای مجازی و جا انداختن خودش تو این حیطه باشد. حالا تو این گروه شروع کرده وویس گذاشتن و برخی تکنیک های رفتاری با بچه را توضیح میدهد. اما وقتی شروع میکنه به توضیح دادن لحن و حالت صحبتش کاملا بچه گونه میشه و انگار مخاطبش بچه های چهار پنج ساله هستند! نمیدونم برم تو خصوصی براش کامنت بذارم و این نظرم را بگم و یا صرفا این یه نظر شخصی من هست و ومی ندارد هر چی را که حس میکنیم و برداشت میکنیم نظرمون را برویم به طرف بگوییم؟ مخصوصا که اون از من در مورد کیفیت کارشنظر نخواسته . نظر شما چیه؟ برم بهش بگم یا نه؟ 

این روزها شدید دارم روی برنامه و طرحی فکر میکنم و اطلاعات جمع میکنم که به شدت وقتم و فکرم را به خودش مشغول کرده! و اگر بشه کل زندگیمون را تحت الشعاع خودش قرار میده. امیدوارم به بهترین نتیجه ختم بشه.

فعلا همین خداحافظ